Ano 2020 pasado, ano 2021. Como todos, desexei aos que nos rodean que a noticia sexa mellor que o ano pasado, sobre todo con boa saúde, como non. Con todo, non se pode negar que o mundo se dirixe cara a unha dirección perniciosa. Ademais do quecemento climático e dos principais problemas das migracións forzadas, a liberdade reduciuse: tanto multinacionais como poderes públicos estamos a piques de fichar a todos os cidadáns; máis difícil que até agora é que se reúnan de cerca, créense asociacións, empécense ou se manteñan na militancia sociopolítica, as novas lexislacións hannos aserrado; as condicións laborais deterioráronsenos máis que nunca, tanto no sector privado como no sector público –as relacións no mar son un auténtico xesto un auténtico xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto de despilizado; un xesto un xesto un xesto un xesto de despilismo que é un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto de despilismo de despeito; un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto un xesto de despilado; un xesto un xesto de despilado; un xesto un xesto un xesto de despeito; un xesto un xesto de despilado; un xesto de despilado; un xesto un xesto de despilfato de malgastado; un xesto un xesto de malgastado; un Nos pobos ricos, cada un enroscándose na nosa propia esencia cotiá, a pervivencia persoal como meta. O pánico xeral que cega a saúde física, mental e afectiva meteuse na maioría dos casos.

Algúns pensaran que non volveriamos á “anormalidad” de antes da peste, que inventariamos unha “normalidade” nova, ecolóxica e directa na época do crecemento. Voces de esperanza, pouco expertas até entón, elevaron os seus berros. Pero parece que o presente é máis anormal que nunca, máis anormal que a anormalidad anterior, e que será difícil para o futuro construír normalidades razoables. Despois de Deus, as ideoloxías calaron e morreron: quen podería establecer dun instante que regras? Corremos a cegas, tropezando até a caída, atados tontamente ás pantallas.

En que pór esperanza este ano? Primeiro, na medida do posible, no goce da vida. Cruzar nas augas dunha sociedade xeada e pervertida, en illotes de repouso, tenrura, comprensión ou amor, podemos prescindir das risas e os circos; podemos expresar máis alta a fame do corpo e a sede do espírito.

Logo, superando todas as resignacións, podemos acordar, dentro de nós e colectivamente, o que queremos transmitir á mocidade e o que non queremos transmitir, para que creza feliz, claro e libre; podemos dar forzas para que esta transmisión sexa positiva e alegre.

Doutra banda, podemos participar en actos solidarios, no barrio ou no pobo, tentando polo menos mellorar a nosa contorna na imposibilidade de cambiar o mundo.

Por último, podemos saber ver a beleza e a dirección (ste)tópica que nos ofrece a natureza e a arte, unha alma e un corazón levantadores.

Sen dúbida, este ano a pobreza estenderase, as opinións chegarán aos extremos, o ambiente de guerra estenderase; seguramente, en cada un deles alternaranse momentos de rabia e agresión, humor cínico e palabras rabiosas, saloucos e risas feroces. Pensemos, pois, en manternos vivos no medio das circunstancias, cada cal na súa casa, non egoístamente, senón xuntos no exterior, e non sufrindo as mortais comedias dos grandes homes, senón que se converten en accións recomendadas pola imaxinación, o bo sentido, a conciencia e o corazón.