Aresti levantou a Euskal Harria pola súa conta, mentres que o pobo vasco é tarefa de todos e todas. a cidade vasca ten moitos pontes, entre eles Atxaga, mentres que o sorriso vasco únese directamente a Porrotx. Quizá en outubro vasco, algún día, colleremos o palacio de inverno, e Koldo Almandoz faranos unha película estupenda contando o que é.
A páxina vasca debe trazar un percorrido para guiar un proceso, o proceso para levar a Euskal Herria ao futuro.
"En definitiva, que a iniciativa social e a capacidade das institucións aproveiten complementariamente a ambas, en aras dunha estratexia común de país"
A clave está fixada no carril político: o poder de decisión, a quen corresponde a soberanía e como canalizar os conflitos de soberanía. O proxecto que está no Parlamento Vasco dependerá da resposta que dea a esta clave. A recente Xornada Internacional de Eusko Ikaskuntza e o Institut d’Estudis Catalans, tiña como obxectivo elaborar un código para canalizar os conflitos de soberanía, que Europa asuma. Escocia volve chamar á porta para que o Brexit non lle deixe fose de Europa. E en Cataluña non vai desaparecer a forza que se depositou a favor da autodeterminación.
No carril social a pandemia conxelou a mobilización, pero púxose de manifesto a importancia da comunidade para protexerse mutuamente. A vacina é mundial, si, pero atender aos que quedan atrás ou sós, iso só pódese facer de cerca. E os temas que moven á sociedade seguen aí: xubilados e pensións dignas, feminismo e igualdade de xénero, Gure esku/11gara e o poder de decisión, Euskaraldia e igualdade lingüística... A páxina vasca debería promover a articulación e a converxencia destas dinámicas sociais, cada unha desde a súa propia iniciativa para influír no desenvolvemento comunitario, de forma conxunta, no camiño cara á igualdade. Unha comunidade vasca compacta e activa é a base da estratexia popular e o soporte imprescindible de todo proxecto para levala a cabo.
Sendo necesarios ambos os carrís, a terceira clave é a unión entre ambos. Cada vez fálase máis da colaboración público-social, é dicir, entre as institucións públicas e os axentes sociais. Os máis valentes tamén reivindican unha gobernanza colaborativa, é dicir, acordar as direccións e prioridades entre os grupos de interese nos espazos de deliberación compartida, para que logo cada un faga o que se acordou no seu ámbito. En definitiva, a iniciativa social e a capacidade das institucións, ambas as complementariamente, en aras dunha estratexia común de país. Aí temos a forza e a única oportunidade de seguir sendo dignos nun mundo globalizado.