25 de novembro. Atópome cunha manifestación e escoito as palabras libres das lemas “…a loita das mulleres traballadoras…”. A voz masculina é a que máis se escoita. Casualidade? Non o sei, pero feriume a escena. Deime conta de que se realizou un proceso de tres ou catro anos e estabilizouse.
"Os mozos gritan nas manifestacións contra a violencia que eles exercen, que é a culpa da burguesía"
O feminismo supón un aumento de anos: presenza, contido e aceptación. Dentro dunha cultura de loita directa, a mocidade non atopa cabida na estratexia electoralista da esquerda abertzale sen confrontación. Neste contexto, unha onda comunista sen grandes actualizacións mobiliza con ilusión á mocidade.
Na lectura moi interesada dos marxistas (homes), o desafío de xénero imponse de forma estrutural ao conflito do antagonismo de clase e, de paso, a loita pola liberdade das mulleres é unha clase traballadora, completa. Os mozos gritan nas manifestacións contra a violencia que eles exercen, culpa da burguesía. Os feminismos que non se identifican co nome de clase feminismo, din que fan unha alianza co inimigo e, por tanto, non se pode colaborar con eles.
Desta maneira, creouse unha dura ruptura coa nova xeración, que chea de interferencia a transmisión dos avances que tan dulcemente celebramos desde o feminismo.