Uns anos antes o Reino de Sicilia estaba en mans de Carlos de Anjou, pero o 30 de marzo de 1282 os aragoneses atacaron aos franceses da illa. As vésperas sicilianas son o nome desta matanza. O de Anjou quixo facer fronte ao ataque, que nun principio conseguiu dobregar ás tropas do rei de Aragón, pero fracasou na batalla de Mesina e perdeu, ademais da coroa, 10.000 soldados.

Entón, para evitar este tipo de derrames sanguíneos, e supostamente cun xesto de xenerosidade, Karlos I.ak lanzou o desafío directamente a Pedro III.ari. Ambos se enfrontarían sen pór en perigo ás tropas e o trono de Sicilia para o vencedor –se un dos dous asentouse e non se presentase, o outro se consideraría gañador–. Cada monarca ía ter ao seu lado a varios cabaleiros; segundo algunhas fontes, o número de cabaleiros ascendería a 40, e segundo outros, a 100. E a partir de agora as fontes favorables a uns e outros proporcionan información moi diferente.

A maioría das fontes coinciden en afirmar que o rei de Aragón apareceu vestido de criado e silenciosamente. Pero os seus partidarios tachárona de enxeñosa e rápida resolución, e os seus detractores tachábana de covardía. Algúns din que Carlos I non se moveu de Nápoles; outros, que estaba en Bordeus para o 15 de maio. Aínda que admitiu que o de Anjou estaba alí, pediu axuda ao rei francés Felipe III, que enviou a Bordeus a 12.000 soldados. Por tanto, Carlos rompeu unha das condicións do duelo e Pedro decidiuse a aparecer disfrazado e ás agachadas por estar encima do jalín.

Ambos dicían que acudiran á zona do duelo, pero non á mesma hora, e que o outro non aparecera. Ambos se consideraron ao outro covarde e vencedor e lexítimo rei de Sicilia.

A pesar de todo, o asunto de Sicilia non se resolveu no Desafío de Bordeus. Con todo, conseguiron evitar o fluxo de sangue, tanto dos soldados como dos reis.