A pianista catalá Clara Peya foi galardoada recentemente co Premio Nacional de Cultura de Cataluña 2010. Nos seus brazos, dixo que foi un privilexiado e deu as grazas á súa nai por ter un piano en casa, ensaiando durante horas e horas, porque non tiña que coidar de ninguén e non tivera que traballar nun bar para poder sacar o diñeiro. Eu tamén teño un piano en casa dos meus pais. Nacín rodeado de libros. Vin ler á nosa nai en todo momento. O noso pai levounos a todos os museos, santuarios e exposicións de Euskal Herria. Eu tamén son un privilexiado, e quizá por iso escribo. Con todo, coñecín escritores excelentes que non tiveron un libro en casa: Valter Hugo Mae contábame que non tiñan máis que a Biblia en casa, que a súa avoa a tiña envolvida nun trapo e que a ela custoulle moitísimo convencela de que comprase un libro. Antonia Vicens tampouco tiña ningún libro en casa, e cando pediu un, a súa familia levoulle ao centro de saúde. Peya di que a arte é un instrumento para a revolución política e social. E iso é un privilexio que non está ao alcance de todos.