Nos primeiros anos dos estudos de enxeñaría só tiven temas teóricos, e nos últimos anos atopámonos co mundo práctico. Cando nos explicaron o funcionamento das máquinas e as estruturas tanto de aceiro como de formigón, recordo que un profesor nos falou do coeficiente de seguridade. Ao calcular o formigón dos alicerces dunha estrutura e o diámetro dos fíos de aceiro que contén, explicounos á matemática que, en aras da seguridade, había que multiplicar por dúas ou tres. En efecto, así se facía.

Sempre tiven este concepto na miña cabeza e ao ver as vigas dun rañaceos de Nova York ou dunha ponte de aquí, ocorréuseme o mesmo pensamento: que construirían as vigas máis grosas do necesario, en nome da seguridade. Ademais, sempre pensei que si se quere conseguir un aforro nas construcións, haberá que facelo reducindo o coeficiente de seguridade, e por suposto, canto máis barata sexa a estrutura, maior é o risco de danala. No mundo, detrás de moitas estruturas fracasadas, sábese que non se aplicaron materiais mediocres ou coeficientes de seguridade suficientes á hora de construír.
Quedoume na cabeza outro concepto do túnel, do que me falou aquel profesor. Cando construímos un túnel dicíanos que podemos atopar a saber, material demasiado duro, demasiado brando, auga, etc. E é certo, cantos traballos de estradas víronse afectados nos túneles?

Nos últimos anos estou a percorrer bastantes quilómetros por Euskal Herria, e moitas veces atópome coas obras do TAV. Aos ollos do enxeñeiro, como o TAV non é máis que unha sucesión de estruturas entre pontes e túneles, pregúntome a miúdo con que coeficiente calcularán esa columna. Ou que sorpresa escóndese no interior dese túnel.

O custo do tramo do TAV que se está construíndo no País Vasco estímase en 10.000 millóns de euros, e segundo lin en abril, as autoridades quererían pór en marcha o servizo en 2024, cobrando oito euros polo traxecto entre as capitais, o que realmente me sorprendeu. Estaba preocupado polas obras de construción, é dicir, as estruturas do formigón e o aceiro dos alicerces e as sorpresas do túnel, pero para asegurar que en 2024 póñase en marcha o servizo (cando estamos á espera de que se decidan en Madrid varias obras importantes) e que todos os anos recádense 24.000.000 de euros (por tanto, cando o investimento, polo menos en termos económicos, vai ser un desastre tremendo), sinto como persoa, e como vasco e como cidadán baboso, porque case ninguén dixo, porque non ten que ten que pagar 400 anos. Visto isto, prefiro non pensar no coeficiente de seguridade.