Non só porque, como diría Joseba Gabilondo, a rivalidade entre os partidos reflectiu o neomediebalismo en serie –as elites mobilizando ás súas tropeles para defender os seus intereses–, senón tamén porque os protagonistas da campaña foron os dragones do leste e os camiñantes brancos do norte. É dicir, porque as pantasmas de ficción foron os principais temas de debate, as ameazas de ficción, pero que xeran verdadeiro terror en moitos cidadáns: chegaron os amigos de ETA, os que queren romper España, os que queren derrotarnos baixo unha ditadura comunista.

Sen ter que saír de Navarra, o candidato da dereita unionista, Sergio Sayas, dixo con toda claridade: o nacionalismo –o vasco e o catalán, sen dicilo– é o maior problema que ten España. Nin a corrupción, nin o paro, nin a falta de liberdade, nin a débeda. O nacionalismo. E as supostas atrocidades que os nacionalistas poden facer en caso de gañar serven para tapar os auténticos horrores que están a suceder.

Moitos electores votaron en contra dunha pantasma máis forte, a pantasma do fascismo. Está por ver que vai facer agora o partido que máis votos obtivo. Desprázase un pouco cara á esquerda? Ou axitará diante dos dragones e dos camiñantes brancos a pantasma da unidade de España e, coa Constitución na man, reivindicará a necesidade dun socio moderado? Na sede da rúa Ferraz, os electores do PSOE gritaban “con Rivera non”; a resposta do gañador da noite chegou enseguida: “Nós non pomos raias vermellas”. Non podía ser máis claro.