argia.eus
INPRIMATU
Actuacións en directo
Perpetuando o de sempre
Gorka Peñagarikano Goikoetxea 2019ko urtarrilaren 18a
RUPERREN KONTZERTUA. Noiz: Abenduaren 15ean. Non: Bilboko Kafe Antzokian.Monika del valle / Foku

Aínda que se volveu de ano en ano, non sempre é o mesmo. Cada vez que Ordorika toca no Kafe Antzokia, todos sabemos: temos encima o Nadal. Sabiamos que ía ser unha noite especial, porque nos concertos do sábado e do domingo gravaríase o disco en directo, pero tamén porque o Kafe Antzokia de Bilbao estaba de celebración: Cumpría 23 anos. Ano tras ano, Ruper e os ruperistas estiveron alí 23 anos.

Ordorika levaba entre mans o disco Bakarka publicado recentemente, pero non actuou en solitario sobre o escenario. Presentounos ao redor de cinco ocasiones aos seus compañeiros de viaxe. O programa comezou coa canción Oxidarena, que ten case corenta anos e á que seguiu Martin Larralde. “Cantouse” digo, porque no público non había ninguén que non coñecese a canción.

Sentían a gusto sobre o escenario. Durante toda a sesión, o sorriso de Ordorika fíxose máis patente. Tivo un momento para lembrar a Josu Muguruza, a través da canción dedicada a el Ez dá posible. E tamén, como sempre, a coñecida canción Zaindu zuen maitetsua, que xurdiu en torno ao peche de Egunkaria. Sorprendeunos, con todo, cando trouxeron a canción Redemption song do defunto Bob Marley. Un dos que estaban ao meu ao redor esperaba que cantase en inglés nada máis escoitar a melodía, pero non, traduciu ao euskera: “Cantemos, canto de liberdade”.

As entradas esgotaran facía dúas semanas e víase: o Teatro estaba abarrotado. Foi un concerto moi agradable para o goce da xente. Houbo moitos aplausos, pois foron tres ou catro veces a descansar. Ordorika, que conta cun amplo repertorio –como non podía ser doutra maneira, ten 17 discos–, regresaba ao público e respondía con cancións famosas, famosas e vellas como Fas Fatum. Entre as cancións atópanse Beltzarana e Berandu. Con este último, como era de esperar, deu por finalizado o concerto. Quitouse a guitarra, púxose en pé e, coas dúas mans no alto, afogouse entre os aplausos dos espectadores. Ordorika despediunos con moito agarimo, seguramente para agradecer o agarimo que o Teatro deu en todos estes anos. Inverno 23 para o Teatro e 23 para Ruper no Teatro.