Hai tempo que traballa na organización do festival Zinegin.
Aproximeime como espectador nun primeiro momento. Enseguida gustoume, era un bonito acto para o cine e como en Ipar Euskal Herria non tiñamos ocasión de ver cine vasco, importábame levalo adiante. Vía películas vascas, pero non tanto como quería e cada vez tiña que ir a San Sebastián, a Irun ou a outro cine. Por iso entrei na sociedade Eihartu, que está a organizar. Por outra banda, pasando por Hazparne, furibundo, sentíame contento de estar preto de min.

Que fai unha boa película para ti?
Encántanme as películas que me emocionan, pero por diferentes razóns podo emocionarme unha película. Non sei demasiado, son aberto a diferentes estilos. Creo que tamén me emocionan cousas diferentes segundo o humor e o día.

Gastibeltza As películas están agora na estrutura. En Ipar Euskal Herria tamén vos gustaría ver unha política de cine.
Estamos a tentar impulsar esta política. Queremos que desde aquí se desenvolva o cine, que se monte unha pequena economía de cine, que os técnicos se formen aquí... todo para non ter que ir fóra de aquí. É factible, pero iso está en mans dos políticos e é a eles a quen corresponde tomar a decisión.

Que lle dirías a un cargo á hora de convencerlle?O
debate de sempre é se a cultura achega algo a un territorio ou non. Os que traballamos en cultura temos claro que si: trae unha dinámica ao territorio, crea traballo, trae diñeiro, porque a xente se move no mesmo sitio, porque traballamos con empresas locais... Ademais, culturalmente é a forma de levar a realidade de aquí ao exterior, o que tamén nos convence. É fácil ver unha película en calquera país, para a que fan falta axudas e caprichos, pero de feito, as películas vascas pódense levar a París, a unha cidade romanesa ou a un pequeno pobo polaco.

Como vai a Película Gastibeltza?
Aínda estamos ao dar todo en forma. Por unha banda, estamos a organizar a nosa estrutura, doutra banda, dando e movendo participacións en planta. Estamos a falar de institucións de todo Euskal Herria, dunha política para pensar en ambas as partes e de algo que poida vincular ás dúas. Tamén estamos a renxer polos proxectos. Dúas coproducións (Jainkoak ez dit barkatzen e Gure oroitzapenak) que presentamos foron seleccionadas, con éxito, no Festival de Cine de San Sebastián. Tamén estamos a traballar como coproductor noutro documental e seguimos adiante, agora empezamos con novos proxectos. Desde Hego Euskal Herria tamén temos propostas para facer producións, para repartir películas... Polo menos nese sentido non somos pobres, temos traballo! [risa] É verdade que temos moita ilusión, porque desde que presentamos o proxecto temos unha moi boa acollida.

No País Vasco Norte e Sur.
Si, porque aquí a xente ve que se está creando unha dinámica. Non somos os únicos nin os primeiros, había outros, pero, mira, o desenvolvemento segue. En Hego Euskal Herria tamén, porque consolidan que ao final en Ipar Euskal Herria tamén empezan a moverse as cousas e ven a un novo concursante que lles axuda na produción e distribución das súas películas.

Por que é tan raro atopar unha película vasca nos cines de Iparralde?
Creo que está ligado principalmente á ignorancia ou ao descoñecemento. Os cines de aquí non son necesariamente próximos á cultura vasca, non son usados para ver películas en eúscaro. A distribución é unha experiencia, pero unha ou dúas películas son propostas ao ano, moi poucas. O noso obxectivo é difundir a proposta, mostrar a diversidade que hai no cine vasco. Sabemos que hai público para o cine vasco, a experiencia de Zinegin ensinóunolo, vimos encher salas con outras películas. Temos que ir buscar a ese público. Os programas aseguran que o cine vasco vaise a converter nun clásico do cine vasco.

Ouvinlle dicir que buscades a normalización do cine vasco.
Si, sexa unha cita normal. Cando tomamos unha programación temos películas españolas, americanas, romanesas, algunhas películas de Sudamérica cun pequeno preámbulo... a iso estamos afeitos. Pódese facer o mesmo co cine vasco, pero nos falta ese cheiro.

En Ipar Euskal Herria non elixistes o lugar máis fácil.
Hai que empezar por algún sitio, sabemos que se pode facer aquí tamén, e iso é o que pretendemos. Queremos utilizar esta limitación, facéndoa dunha vez por todas utilizable: para a produción, para buscar financiamento en Francia e no País Vasco Norte, e para que os do sur recollan as de Hegoalde e España para facer unha coprodución. Tamén desde o punto de vista do desenvolvemento da distribución, sería máis difícil facelo desde Hego Euskal Herria.