Non sei exactamente cando verá a luz este artigo, pero imaxino que para cando saia, o acto do 8 de xullo de 2018 terá lugar en recordo do 40 aniversario da morte de Germán Rodríguez.

Non teño ningunha dúbida de que a praza do Concello vaise a encher até os topes, xa que o ano foi frutífero e celebráronse multitude de actos, de todo tipo, para que esta última homenaxe sexa un éxito; non en balde, os preparativos comezaron hai ano e medio, no outono de 2016.

O sentido, a intención, o obxectivo e as consecuencias da agresión ocorrida o 8 de xullo de 1978 son ben coñecidas e están bastante claras para quen non se empeñe en mirar a realidade con lentes de madeira. Foron, por suposto, momentos dramáticos que marcaron o futuro da nosa cidade durante moitos anos.

Con todo, o ano 1978 está no sitio. Pero desde entón, ano tras ano, sobre a loita e o empeño de todos os que tentaron que a memoria de Germán non se apagase: exemplar, cun gran compromiso, que coñeceu momentos difíciles e duros. Cantas veces esnaquizaron, ensuciaron e pintaron o ronsel colocado en memoria de Germán? Tantas veces renovouse e restablecido. Desde 1978 até hoxe, cada 8 de xullo, estiveron alí os amigos, familiares e, sen máis, todos os pamploneses que pedían verdade, xustiza, reparación e garantía de que non se repetiría. Corenta anos, nunca fallara. Durante corenta anos, o recordo do que pasara e a ausencia dos amigos que faltaban por unha ou outra razón conmovéranlles.

Grazas a eles, a cadea non se rompeu, e hoxe en día, o corenta anos pamploneses que están no mellor momento da súa vida, tamén saben do ataque que sufriron hai corenta anos.

Pero, facendo miña as palabras que pronuncian os colectivos Sanfermines 78 Gogoan ao amparo do novo monumento que se colocou, digamos que o 8 de xullo de 2018 non terminou nada; seguiremos reclamando a verdade, a xustiza e a reparación, porque xa somos máis todas as vítimas –todas– afectadas, sen saber como e por que naceron quen creemos que non se pode construír unha convivencia xusta.