A fonte máis abundante é a Vida paralela de Plutarco. Nela recóllese o camiño sinxelo pero efectivo de Likurgo contra a corrupción e o enriquecemento inxusto. O mandatario espartano recorreu á orixe do problema: o diñeiro. Retirou entón as moedas de ouro e prata, e mandou facer pesadas moedas de ferro. Dando un valor moi baixo ás novas moedas, causou unha especie de hiper-inflación e “os espartanos tiveron que substituír as súas moedas polas de tiro dacabalo”.

“Só con este cambio liberou a Lacedemonia dos crimes máis diversos, quen roubaría, quen recorrería ao suborno ou quen utilizaría as artimañas se o resultado non se podía ocultar, si non acendese a cobiza e non producise beneficios? […] Aos que tiñan máis que os demais non servíalles para nada e non tiñan a oportunidade de mostrar a súa prosperidade con orgullo”.

Pero tamén quixo apagar o luxo e a ansia polos excesos máis aló do diñeiro, e para iso regulou a alimentación dos cidadáns. “Comían todos xuntos e da mesma maneira, para que ninguén se engordase a cegas, para que non se malgastasen os corpos, para que ninguén se comportase sempre como un enfermo”.

Todos os espartanos reuníanse tres veces ao día nun comedor comunitario, onde os ilotas dábanlles sisitias ou comida. É dicir, naquel novo paraíso da igualdade, a comida estaba servida polos escravos. Ninguén é perfecto, nin sequera o Likur.

E, con todo, tentou facelo até o final da súa vida, sempre segundo o relato que está no límite da lenda. Antes de emprender unha viaxe, fixo xurar aos espartanos que respectarían as leis establecidas até o seu regreso da viaxe. Marchouse cando conseguiu o xuramento, pero non volveu nunca. Quitouse a vida para que os espartanos cumpran as leis.