- Din que a mazá nos botou do paraíso, pero deunos a sidra, outro paraíso. Pensándoo ben, Joy Doumis e Jeremy Hammond lanzáronse ao seu proxecto terreal: Malus Immortalis. “Malus” é o nome científico do manzano, e a palabra “inmortalis” é inmortal. Pero, como se chama ese dobre nome? A iniciativa levouse a cabo en Brooklyn: elaborar sidra cos froitos dos manzanos que se atopan nun antigo cemiterio abandonado. O cemiterio de 1838 chámase Green-Wood e é desa época, dos que se construían como parques. É impresionante, ten case 700 goles.
Durante un paseo atopáronse cunha mazá doce, desas que dan ganas de tirala pola boca antes de mordisquear, é dicir, de facer sidra. Aí comezou o seu amor polas mazás e a sidra.
Estímase que hai máis de 150 variedades ou variedades de manzanos. E comezaron a plantar novos, así como moitas mazás macetas ou sagarminas que xa existen. Un manzanal que se reinventa e renova constantemente entre os mausoleos e as estatuas que se construíron en dous séculos! Entre historias de vida de miles de persoas...
Mesturando as variantes dunha forma ou outra, elaboraron todo tipo de sidras e puxéronas a madurar nas catacumbas do cemiterio. Coa esperanza de que se aproveiten das moitas iniciativas que se realizan en auzolan... Unha delas chámase “Paradisus”. Tamén é un apicultor que ten as súas moscas no cemiterio para que estes manzanos dean as súas flores. O mel chámase “Doce de aquí para atrás”.
Estas sidras só bébense no cemiterio. Ao ser espumosas, ao abrir as botellas, un chorro cae ao solo. O que se deu ao redor das raíces dos manzanos. Como aquí, o pouso que queda no fondo do vaso cando se bebeu, é como se volve á terra.
Sempre dixen: quero ver o meu corpo baixo un manzano de sidra.