En 1895 morreu o último do catro irmáns. A empresa contaba entón con 50 traballadores, mentres que en 1906 superaba os 400 (e tres centrais hidroeléctricas). Pero todas as marcas romperon coa Primeira Guerra Mundial: En 1916 só exportou 725.183 armas.

Por suposto, coa Gran Guerra terminou a ganga dos armeiros. Así, aos poucos, Orbea foi fabricando cada vez menos armas. Comezaron a introducirse no campo da máquina ferramenta, fabricando tornos, fresadoras ou taladradoras. Pero, desde o principio, Orbea dedicouse a construír tubos de aceiro, e nese camiño comezou a facer coches de nenos, cadeiras de rodas e, sobre todo, bicicletas.

Na década de 1940, a empresa contaba con 1.000 traballadores e producía 50.000 bicicletas ao ano. E non se limitaba á estrutura metálica, xa que nela fabricábanse case todos os compoñentes das bicicletas.

A nova liña introduciu unha estabilidade de vinte anos, pero na década de 1960 a motorización da sociedade fixo que a demanda descendese considerablemente. Ademais, Orbea xa realizara un esforzo de adaptación, xa que dez anos antes fabricara bicicletas de motor a través do sistema Velosolex, procedente de Francia. Pero non foi suficiente. En 1969 chegou a suspensión de pagos e a empresa pechouse. Entón, Esteban Orbea cedeu a marca a 1.500 traballadores e eles crearon a cooperativa. Especializados en bicicletas de competición, conseguiron ser novamente competitivos.

Co tempo, o aceiro das bicicletas converteríase en aluminio, carbono... E, por último, ouro. Nos Xogos Olímpicos de 2008, Samuel Sánchez na estrada e Julien Absalon na BTT lograron senllas medallas dese metal sobre bicicletas Orbea.