Atraíanche.

Aceptei a miña homosexualidade naquela época. Empecei a descubrir as loitas que levaba a comunidade LGBT e recibín grandes leccións. As seroras parecíanme excelentes, pero a forma das accións irritábame, parecíanme demasiado extremas. Porque son un raparigo ben educado, de bo consenso. O suicidio dun amigo foi un electrotxoke e decidinme a saír do apracible. Comecei o proceso en 2006 e un ano despois estaba en serora.

O movemento é agnóstico.

Pobre, agnóstico e ridículo, ese é o noso. Absolutamente serio e ao mesmo tempo absolutamente todo é noso. Deixamos ao carón a vergoña e a culpa e reivindicamos a alegría de vivir.

Os primeiros apareceron os luns de Pascua de 1979 no barrio de Castro gais e lesbianas de San Francisco, con metralletas rosas falsas entre as mans.

“Mata a un homosexual para conseguir o amor de Deus” repetíase en plena época en Anita Bryant, a dereita cristiá e dura estaba a arder. Era unha crítica sobre este contexto. Ao mesmo tempo, era unha crítica interna da comunidade LGBT. Era a época de Castro clone e quixeron criticar esa ultragiconería machista heteronormada. Sete do dez activistas que combatían o heterocentrismo pertencían a Radical Faeries.

A acción tivo un gran eco.

Si, o que ía ser un chiste insensato entre amigos tivo un eco terrible. Inmediatamente déronse conta de que enchían un buraco. Déronse conta de que, vestidos de serora, unha multitude confiáballe unha misión espiritual.

A SIDA apareceu un ano despois.

Si, aparecera esa secuela negra que aínda non se chamaba a sida. Pronto reaccionaron; foron militantes entusiastas, empezaron campañas de comunicación formidables e repartíronse diñeiro aos enfermos.

A expresión da serora acentuouse.

Con toda claridade. A Igrexa non enterraba aos mortos por sida, porque estaban mortos por “cancro de gai”. Eran dramas terribles, traumas enormes. O 70% dos gais de San Francisco morreron durante dez anos! Un hecatón tremendo, o que pasou no silencio. Ronald Reagan nunca pronunciou a palabra SIDA durante o seu mandato. Os cristiáns dicían que a consecuencia dos seus pecados era que os médicos non tiñan nada que propor e os políticos consideraban que os afectados eran homosexuais, drogadictos e prostitutas e que a sociedade podía pasar sen eles. Moitas persoas achegábanse ás seroras pedindo a cada unha delas o enterro simbólico do seu noivo ou o matrimonio simbólico antes de morrer.

Unha década terriblemente negra.

A todo iso hai que engadir un ambiente de pánico. Non sabiamos que era nin como se atopaba. En canto logro a emancipación e a liberdade, velaquí a desgraza... Non somos conscientes da magnitude do traumatismo. A paixón que subxace na loita polos dereitos dos homosexuais atopámola nesas vivencias. Foi moi forte e ao parecer moi rico. Por razóns persoais, algunhas seroras fóronse de San Francisco e crearon conventos nas cidades ás que chegaban. Esta loita tamén fomentaría a participación dos pacientes na investigación médica. A comunidade LGBT e, sobre todo, o grupo Act Up, impúxoo de maneira urxente.

A sida segue adiante.

Na época, os homes brancos privilexiados do Oeste morrían na maior indiferenza; por iso, ao final, era unha resposta. A peste continúa en África, tamén na indiferenza. Aquí, a maioría dos afectados son inmigrantes, mozos cunha contorna non privilexiada e mulleres transexuais; non son atractivos, non se fala moito da sida. Por iso digo que temos que transmitir a historia da comunidade LGBT, tanto polo ben da vella xeración como polo ben da máis nova. Saibamos que na maior indiferenza, a SIDA matou a toda unha xeración de gais.

En que consiste o choque entre unha sociedade heteronormada?

O impacto depende do contexto. Nos pobos como Francia, ademais dos nazi e os católicos integristas, as reaccións máis fortes témolas dos gais, que din que somos caricaturizados e que non todos somos plumeros. Seguimos criticando o mal humor destes gais e lesbianas. En París nunca saímos sós porque é perigoso, en San Francisco somos case unha institución. No mundo do caserío, con todo, non se imaxinan que poida haber algo parecido. A tolerancia está condicionada pola falta de visión, para ser aceptada hai que ser heteronormada no mundo rural. Comprendo que non teña o desexo de ser a bandeira da subversión toda a vida... Pero ese é o deber dos serores. O disfrace atrae e co discurso político sorprende á xente. Así que si, despois de 35 anos, seguimos interrogando e axitando ao heteronorma e ao patriarcado.