Paréceme que o título é un pouco empalagoso, pero a verdade é que non sabía como explicar o recital que tivo lugar o pasado 7 de febreiro, entre Maria Joao Pires e a súa alumna Nathanäel Gouin, non estaba pensado para o público en xeral.

As obras escasas, longas e profundas, non son o programa máis axeitado que busca o aplauso fácil. Pero Pires non é un artista fácil. El non busca os “bravos” insensatos. Encántalle a música zumenta e quere transmitir ese amor ao público. A algúns lles chega, a outro non.

Nun ambiente intimista, o mozo Gouin, baixo a atenta mirada do seu mestre, deu inicio ao concerto. 19 de Schubert. Sonata en do menor D. Dio 958. É un traballo complexo, escuro, difícil. Trátase dunha das últimas obras do compositor austríaco e na partitura aprécianse os altibaixos emocionais que viviu o músico nos seus últimos anos. Gouin fixo unha lectura sensible, moi animada ao mesmo tempo. Por outra banda, tecnicamente, é moi bo.

A continuación, foi a quenda de María Joao Pires, que optou por unha obra moi complicada para impresionar ao público. 32 de Beethoven. Sonata en do menor op. Diría que 111 é unha obra moderna. Tímbricamente especial, algo rompedor en canto á forma… Sorprendente. A interpretación de Pires tamén foi sorprendente, moi pasiva e potente. É un dos mellores pianistas desta época e deixou claro que a súa maxia non é habitual.

A velada terminou en Fantasía a catro mans en fa menor D. Con 940, emocionante e expresiva. Interpretado en profundidade.

Tamén se regalou un bis. Hommage à Schubert, de Kurtag. Minimalista, delicado, ao gusto das minorías.