argia.eus
INPRIMATU
Arqueoloxía escatolóxica no camiño de Lewis e Clark
  • St. Louis (Estados Unidos), maio de 1804. A expedición, dirixida polo capitán Meriwether Lewis e o tenente William Clark, partiu para percorrer o oeste de Estados Unidos e chegar á costa do Pacífico.
Nagore Irazustabarrena Uranga @irazustabarrena 2014ko otsailaren 19a
Lewis eta Clarken espedizioaren mapa, 1814an argitaratua. Espedizioari esker, AEBetako ipar-mendebaldea mapetan zehaztasunez jasotzen hasi ziren, eta Columbia eta Missouri ibaien iturburuak topatu zituzten. Berriki espedizioaren mapa askoz zehatzagoa egit
Lewis eta Clarken espedizioaren mapa, 1814an argitaratua. Espedizioari esker, AEBetako ipar-mendebaldea mapetan zehaztasunez jasotzen hasi ziren, eta Columbia eta Missouri ibaien iturburuak topatu zituzten. Berriki espedizioaren mapa askoz zehatzagoa egitea lortu dute partaideen sabel-husteei esker. Bradford & Inskeep

A expedición foi encargada polo presidente Thomas Jefferson, pouco despois da compra de Luisiana en 1803. O obxectivo principal era explorar, cartografiar e comezar a colonizar o territorio recentemente adquirido. Tamén tiñan varios obxectivos secundarios: estudar a flora e a fauna, atopar xacementos minerais e establecer relacións comerciais coas tribos locais.

Como non sabían o que ía durar esta aventura e o que ían atopar no camiño, os membros da expedición recibiron un duro adestramento. Aos xefes da expedición, Lewis e Clarki, Andrew Ellicott ensinoulles a usar o sextante, e Benjamin Rush impartiulles un curso rápido de remedios básicos. Rush era amigo íntimo de Jefferson e un dos asinantes da Declaración de Independencia de 1776. Era un médico moi coñecido da época, a pesar de ser un apaixonado defensor da teoría do catro humores ou líquidos (bilis negra, bilis, moco e sangue). Rush considera que o estado de saúde está condicionado polo equilibrio deste catro líquidos e que a deficiencia ou o exceso dun está na orixe de todas as enfermidades. Entre os seus remedios máis coñecidos atopábanse as morcillas e as purgas a través dos intestinos paliativos. Segundo Rush, o exceso de bilis provocaba estreñimiento, dor de cabeza e cansazo, e inventouse a pílula para curalo. O 50% das pastillas estaban formadas por cloruro de mercurio, e grazas ao poderoso purgador, conseguíase expulsar a bilis excesiva e recuperar o equilibrio. Deulle a Lewis un xeneroso cargamento de pílulas antes de partir.

Na expedición a caza era o alimento principal e case único. Os primeiros síntomas de fatiga e estreñimiento comezaron a aparecer deseguido, e Lewis comezou a separar as pastillas a torto e a dereito. Ademais, como as relacións sexuais cos indíxenas eran habituais e o mercurio era o único remedio coñecido contra a sífilis, os expedicionarios non tiñan ningún reparo en tomar pastillas. O organismo non asimila ben o cloruro de mercurio e expúlsase xunto coas feces. Por iso a expedición deixou unha pegada que non desaparecerá durante moito tempo: a do mercurio. E os arqueólogos foron capaces de identificar con precisión o camiño da expedición.