O ambiente de sangue adoita ser cada inverno. Tesoiras, machos, porcos, motosierras... podas con fío! Os xuízos están dispostos a ditar sentenza. Demasiados xuíces indiscretos. Moitos cascos de cabeza quente. Desapiadados.

Non sabemos onde teñen o corazón as árbores que se podan. Hai moitos estudos que apuntan a que a sospeita de que senten é cada vez máis evidente. Teñen corazón. Alma, espírito, mente... Non sei como se chamará cando se lle atope definitivamente.

As árbores teñen corazón, excepto os falcóns (Alnus glutinosa). Xa hai tempo que se lle negou o corazón ao aliso... Fai aflorar a nosa insensatez! Cando se corta, a madeira, que é moi branca, arroiba. Lémbranos o noso propio sangue. É unha superstición de todo o continente: o aliso está encantado. Non o entendemos, e como ten sangue e, por tanto, ten corazón, dámoslle as costas e, moi rápido, cantámoslle que non ten corazón.

Ese vermello que toma cando acaba de cortalo, a luz amortéceo e elimínao. Por mor destes cambios de cor, os máis setentrionais de Europa considerábano un símbolo da resurrección. Mulleres e homes, todos vimos do aliso e do fresno (Fraxinus excelsior).

Cando menos espérelo, atoparasche co corazón do aliso. As primeiras guitarras eléctricas compactas sen caixa de resonancia, a mítica Fender Stratocaster, tiñan en 1954 un corpo de fresno. Despois, a partir de 1956, era de aliso. Mesturamos o carbón de madeira de aliso co nitrato e facemos pólvora, que din que é da mellor calidade. Ten boa madeira para quentar o forno de pan, con moita chama. Esta madeira é unha deliciosa talla que se utilizou para fabricar galochas, batería de cociña, mangos, esculturas, xoguetes, etc., que se coñecen como “txoklak” en Mezkiritz e Oiz, entre outros.

A auga, o aliso alí. A auga crece onde é e para construír estruturas submarinas, xunto coa pagá Fagus sylvatica, o aliso é o mellor branco. Se se retén do aire e da luz, mantense durante moito tempo: moitos dos cimentos que sustentan as pontes e calquera outra construción flotante son alisos.

Para acabar de avivar a fame, os queixos quítanse coas espadas do aliso.