Felicidades aos de Glaukoma. Sen perder a frescura, o grupo está a chegar. Seguen a traxectoria de Vol.1 (Accións Bonberenea, 2012), que xa mostraron no seu anterior disco, pero puxeron novos matices e matices ás súas cancións, e crearon un traballo redondo, excepcional. O son fíxose máis forte que o do anterior disco.

Partindo do mesmo tronco, descubríronse novas ramas. É dicir, o reggae e o rap son os eixos principais de Glaukoma, pero no seu segundo disco tamén traballaron os ritmos e melodías jungle, drum & bass e dubsteps. A evolución foi natural, buscada e atopada de forma natural. Despois da repercusión que tivo o primeiro disco, os membros do grupo non se quedaron aí e preferiron explorar novos camiños para pór as súas novas cancións, e iso é algo que merece a pena.

No segundo traballo contaron co mesmo deseño que se utilizou para a realización do anterior disco. A portada do primeiro disco é de cor negra e só aparecen o nome da banda e o título Vol.1. A portada do segundo disco, en cambio, é branca, e só pódese ler o nome da banda e o título de Vol.2. En ambos os discos pódense escoitar sete cancións. Por tanto, na pel e no fondo, é evidente que un disco é unha continuación do outro.

O glaucoma é un síntoma que non deixa ver transparente. Os membros do grupo cren que a sociedade está afectada polo glaucoma e que coas súas cancións afloran os males que afectan á sociedade. Vendo como está a sociedade e onde vai, dan a coñecer o seu punto de vista nas cancións.

Velaquí algunhas das frases que tomaron das súas palabras: “No mapa da industria equivócanse as coordenadas, o seu único obxectivo é o diñeiro”; “pon unha necrolóxica ás miñas dores interiores”; “suicídase”; “mentres a sociedade perde o norte, os impetuosos propietarios de diñeiro venden a cultura”; “secuestran a soberanía dos pobos desde o momento en que din que o mercado é libre”; “nestas noites nas que as sombras negras están levantadas, nas catro patas nas paraxes lisas de desesperanzas”.

Seguen mesturando o eúscaro, o castelán e o inglés, pero a maioría das palabras deste segundo disco escribíronas en eúscaro. O tema Lonxe do silencio, do grupo barcelonés bágoas de Sangue, foi gravado en castelán polos músicos Microbio e Still Ill. Así mesmo, Jon Altuna adornou as cancións cos seus teclados nas sesións de gravación, e Karlos Osinaga tamén realizou un gran traballo á hora de gravar, mesturar e masterizar cancións.

O resto de músicos que participaron na gravación do disco son os propios membros do grupo Glaukoma: Pablo Rubio (batería), Asier Arandia (baixo), Jokin Albisua (guitarra), Iker Pando (guitarra e voz) e Juantxo Arakama (voz) son os protagonistas da xornada.

É evidente que os membros do grupo gozan tocando as súas propias cancións, e iso contamínase, posto que pon o disco no aparello e comezan a mover as partes do corpo de forma inconsciente. As melodías son compactas, e as cancións transmiten moita intensidade, son moi vivas e fortes. As melodías e os ritmos atrápannos e non podemos escapar.

Estamos contentos de que os Glaukoma sigan tendo imaxinación, sal e pementa, e non teñen ningún medo a emprender novos camiños. Ademais, seguen facendo grandes cancións. Estas cancións, ademais de en Euskal Herria, escoitan cada vez máis lonxe –tocaron en Xapón a finais de outubro e principios de novembro–. Non é de estrañar.