Até agora, a xubilación convertía ao xubilado nun xubilado, cunha asignación mensual. Até cando isto vai ser así, non se pode dicir, porque están empeñados en derrubar o Estado de benestar, de dereita a esquerda (sei que a expresión é contraria, pero agora estamos todos con dislexia ideolóxica, e case ninguén poderá adiviñar nesas dúas palabras cal debería ser a que debese).

Agora que acabo de xubilarme, teño a impresión de que colleu o último vagón do último tren, pero estou convencido de que non se trata dunha cuestión real, nin da velocidade do tren nin da anchura da vía, senón de si haberá algún tren que circule máis tarde, ou, mellor dito, de cantos deberán tomar o camiño a pé, e cantos deberán ter a posibilidade de facer o percorrido a pé.

A cuestión, como diría (ou non o diría) o meu mesquiño filósofo Humpty Dumpty, é quen decidirá en diante quen é quen, quen é que e quen é o desgraciado. Devandito sexa de paso, sería mellor non preocuparnos tanto pola ideoloxía dos residuos, senón máis ben polo lixo das ideoloxías.

Tal como están as cousas, todo é hoxe un problema ético, ou polo menos debería selo. Con todo, parece que ese “solo ético” que utilizamos da palabra á boca circunscríbese ao ámbito do noso conflito antonomástico, coma se non houbese que tomar unha decisión grave fose del (e antes diso).

Eu mesmo, gustaríame aprender a adoptar unha forma ética e estética de retirarme axeitada, e estame custando máis do que imaxinaba.

A xubilación consiste basicamente na exclusión (polo menos cando así o decida un mesmo): deixar a praza pública e vivir fóra do bulebule público. É máis fácil de dicir que o que se fai, porque non se trata de vivir totalmente á marxe, polo menos nun pobo como o noso, senón de que no camiño de chegar ao que nos gustaría ser, temos un quefacer maioritario.

Así que si, pero canto, de que e como? Aí está o problema, porque as contas de cando en cando son tan brancas ou negras como as que se mencionaban nunha canción tan coñecida como “pechar o muro”.

Non é difícil decidir, por exemplo, o feito de que Bolonia se manteña afastada do formalismo ríxido, estéril e maligno que trouxo á universidade. Renunciar aos faladoiros de galiñeiros de televisión e radio tamén é unha decisión fácil. Pero, por que aceptar a proposta de escribir en Argia? Podo dicir algo serio ao lector de Argia, ou a vaidade fíxome tomar a decisión?

En xuño, un antigo estudante, agora amigo meu, veu á miña casa e prestoume todo o que necesitaba para entrar na rede. No fondo, un blog e unha conta de Twitter.

O título do blog estaba claro desde o principio: Eza Biltzen. Por unha banda, quería recoller descártelos antes de retiralos, recuperalos. Por outra banda, tiña ganas de quitarme da vista e empezar a suprimirme a min mesmo.

Sen dúbida, empezar a escribir na Luz non é o camiño máis axeitado para empezar a borrala, pero permítanme que, dunha vez por todas, fágame apología da contradición. Aínda que non quero afogarme no pozo, non podo imaxinar unha vida sen mollarme nas augas da euskalgintza e a construción popular. Non farei ningunha achega extraordinaria, ocupareime inevitablemente dos meus tolos habituais. Confío, con todo, en que a algún dos lectores resúltelles grato ver o que fago aquí sobre os meus tolos. Por tanto, eu estaría contento. Vostede, o suposto lector, está advertido.