Estou farto, ata os cumios, non coas novas tecnoloxías, senón co uso que algúns fan delas. Creo que só o fan para xustificarse. Cantos eventos, xornadas, talleres, encontros, foros, etc. organízanse ao amparo deste epígrafe? E canto diñeiro gástase nesas ocasións? Cantos expertos, sabios, falsos coñecedores, á conta de todos? E para que? Non se repite case sempre o mesmo? E a palabra máxica: a dixitalización. Todo é hoxe en día ao redor da dixitalización, a súa necesidade, o seu valor estratéxico, a súa necesidade. Vexo que equivale á homologación de outrora.

E o que dixen: para que? Para xustificar que algunhas organizacións fan algo? Para demostrar que aquí tamén imos cos novos tempos? Para xustificar os salarios de xente de diferentes departamentos? Pura superficialidad. E onde está a pulpa? De que imos encher todas estas novas ferramentas? Quen se encarga de encher estas novas tecnoloxías de contido? Salvo unhas cantas, ninguén. Escoitamos unha e outra vez que hai que ter en conta novos soportes á hora de falar do noso ámbito audiovisual. Que os hábitos de consumo van cambiando. E que a partir de agora as historias non se deben pensar para os soportes tradicionais. Que o futuro está na rede, nos móbiles, nas novas tecnoloxías. E mentres tanto, nós sentímonos atrapados na rede. De onde vén o diñeiro para financiar esas historias? Iso é o que temos no punto de mira, pero das novas formas de financiamento non se di nada. Usar, difundir, pero quen pagar? Clientes? E como se fai iso? Porque somos partidarios da gratuidade.

É que gastamos pouco diñeiro en pastelaría e en celofán. Pero aínda que o paquete sexa bonito, nós queremos comer o caramelo, xa que o celofán é intragable. O alimento está dentro. “Como” é moi importante, por suposto, pero o máis importante é “que”. Fanse moitas estatísticas, pero noto que falta algunha. Imaxínome que isto podía aplicarse a todos os ámbitos. Pero na nosa contorna é moi evidente, se non son máis que indicios, a falta de datos. Gustaríame saber canta xente vive da creación e produción audiovisual e cantos son, pero perdoa, parásitos. É dicir, que vivan á conta do que fixeron os demais. Funcionarios, organizadores, expertos, asesores, sabios, avogados, economistas, críticos, festivais de cine, encontros, xornadas... Serán necesarias pero serán tantas? Canto diñeiro ofrécese á creación e produción e ao aparato?