Talvez non eran horas, senón minutos, pero os instantes da morte facíansenos moi longos. Uns días máis tarde, as bolboretas perdían a súa beleza porque os pos multicolores das ás pegábanse aos nosos dedos e arroxabamos as nosas coleccións á papeleira. Entre nós había unha rapariga á que criamos boa. Escapábase cando nos vía facer chistes cos animais. Unha vez atámoslle un escaravello á chaqueta e non deuse conta ata que llo puxo. Non nos gritou. Con moito coidado desenvainó o alfinete e enterrouno, apenado. Non sei cando perdeu o seu instinto de non poder soportar o sufrimento dos demais. O que a narcotizó non sofre da mesma maneira. En calquera caso, estou seguro de que ese día o temos cravado na memoria.