A billa bebe á xente do pobo
- A fonte bebeu á xente do pobo. Sen que ninguén se dea conta. Estaba cansado de dar auga, lavarse as suores e encher os globos dos nenos. Crese que devorou a unhas cen persoas. A xente do pobo está axitada. Ninguén máis se atreve a ir á fonte.
Iñaki Zubeldia
2007ko abenduaren 03a
Iñaki ZubeldiaDani Blanco
Bo, o alcalde mandou aos municipais a investigar suceder, pero cun severo consello: a quince metros da fonte! Non te achegues máis!
Despois, apareceu máis xente por curiosidade, pero os municipais non lles permitiron achegarse á fonte.
– Que cousa tan rara! -di un.
– Será cousa dos nenos –outro.
– Non sabedes que a fonte bebeu cen persoas! –interrómpelle bruscamente o municipal.
A fonte, mentres tanto, segue dando auga. Pero o mundo máis novo dáse conta primeiro:
– Mira, mira, empeza a sacar auga sucia!Todos os
habitantes devorados viron sucio a súa alma no espello da auga transparente.
– Límpanos, querida fonte, e desfágasnos pura, liberada de toda envexa, odio, ambición e avaricia –suplicoulle un ancián canoso.
– Nós tamén… nós tamén… –a fonte escoitou unha especie de eco.
– Perderei a miña reputación e a miña reputación nesta tarefa, xa que só sairá auga sucia e fedor nas próximas vinte e catro horas.
– Con todo, despois de botar as nosas sucidades, converterasche de novo nunha fonte limpa para sempre e nós viremos todos os días a xogar contigo –díxolle con sinxeleza un neno dun oito anos.A
fonte hase apiadado da súa voz infantil e conmoveuse ao recibir a orde da nena. Os nenos non teñen malicia, pero tamén teñen algo que limpar. E comeza con eles. Ao principio, a fonte manchouse aos poucos, pero cando a xente maior púxose a limpala, a fonte sentiu repugnancia: que costra e que nariz arroxan estas persoas elegantes e elegantes! Non hai no mundo nai nin fillo que poida soportar este fedor. A auga do seu almacén recolleuse máis rápido e tivo que realizar un gran traballo de centrifugación.
Fóra, os municipais e a xente que se achegou á rúa están cheos de asombro. A fonte verte auga cada vez máis sucia, estendendo o cheiro a podre por toda a zona.
-Todos vámonos! –ordenou o mundo máis antigo.
A zona da fonte quedou deshabitada, aínda que non se rexistraron feridos. Tamén se colocou unha especie de valo que evita que se poidan producir enfermidades contaxiosas.Á
mañá seguinte, toda a bebida derramou mananciais puros, esveltos, cun brillo especial nos ollos, e a pureza da súa alma se esparce por todos os poros.
Despois, apareceu máis xente por curiosidade, pero os municipais non lles permitiron achegarse á fonte.
– Que cousa tan rara! -di un.
– Será cousa dos nenos –outro.
– Non sabedes que a fonte bebeu cen persoas! –interrómpelle bruscamente o municipal.
A fonte, mentres tanto, segue dando auga. Pero o mundo máis novo dáse conta primeiro:
– Mira, mira, empeza a sacar auga sucia!Todos os
habitantes devorados viron sucio a súa alma no espello da auga transparente.
– Límpanos, querida fonte, e desfágasnos pura, liberada de toda envexa, odio, ambición e avaricia –suplicoulle un ancián canoso.
– Nós tamén… nós tamén… –a fonte escoitou unha especie de eco.
– Perderei a miña reputación e a miña reputación nesta tarefa, xa que só sairá auga sucia e fedor nas próximas vinte e catro horas.
– Con todo, despois de botar as nosas sucidades, converterasche de novo nunha fonte limpa para sempre e nós viremos todos os días a xogar contigo –díxolle con sinxeleza un neno dun oito anos.A
fonte hase apiadado da súa voz infantil e conmoveuse ao recibir a orde da nena. Os nenos non teñen malicia, pero tamén teñen algo que limpar. E comeza con eles. Ao principio, a fonte manchouse aos poucos, pero cando a xente maior púxose a limpala, a fonte sentiu repugnancia: que costra e que nariz arroxan estas persoas elegantes e elegantes! Non hai no mundo nai nin fillo que poida soportar este fedor. A auga do seu almacén recolleuse máis rápido e tivo que realizar un gran traballo de centrifugación.
Fóra, os municipais e a xente que se achegou á rúa están cheos de asombro. A fonte verte auga cada vez máis sucia, estendendo o cheiro a podre por toda a zona.
-Todos vámonos! –ordenou o mundo máis antigo.
A zona da fonte quedou deshabitada, aínda que non se rexistraron feridos. Tamén se colocou unha especie de valo que evita que se poidan producir enfermidades contaxiosas.Á
mañá seguinte, toda a bebida derramou mananciais puros, esveltos, cun brillo especial nos ollos, e a pureza da súa alma se esparce por todos os poros.