Nos últimos días realizamos concentracións nas rúas. Por unha banda, polo asasinato machista en Orio, no que un home matou brutalmente á ex parella e, por outro, para denunciar o ataque homófobo que tivo lugar en Villabona, o mesmo día internacional contra a LGTBI+fobia. Ademais, o día das eleccións autonómicas e municipais tivemos coñecemento da morte dunha muller en Vitoria. Está claro que a violencia contra as mulleres non cesa.

Feministas tomamos rúas unha e outra vez para denunciar as agresións sexistas e machistas que sufrimos as mulleres, por ser mulleres, e os corpos disidentes deste sistema ciisheteropatriarcal hexemónico. Denunciamos tamén o tratamento que a maioría dos medios de comunicación dan a estas noticias, resaltando as "bondades" dos agresores e facendo invisibles ás vítimas e considerándoas culpables.

Preguntámonos onde están algúns partidos políticos, entre eles o EAJ-PNV, que se opuxo á Lei de Garantía Total de Liberdade Sexual, coñecida como "Só si". Salvo Ahal Duguk e EH Bildu, os partidos políticos só destacaron estes dous temas: revisar as penas e sacar aos agresores do cárcere. Con todo, os datos son moi significativos: Na CAPV revisáronse 62 casos e saíron oito agresores do cárcere a piques de finalizar a condena.

No medio desta loita ideolóxica, totalmente polarizada, algúns partidos políticos han desviado o debate ao ámbito penal e abandonaron algúns elementos esenciais da lei, que pretende dar resposta ás demandas de impunidade e á erradicación dos abusos contra a liberdade sexual das mulleres. Este é o obxecto desta lei, a prevención, a asistencia e o asesoramento xurídico, de acordo co que as vítimas e, en xeral, todas as mulleres demandan. Tal e como sinala Elena Larrauri, catedrática de Dereito Penal e Criminología da Universidade Pompeu Fabra e doutora Honoris Causa da UPV/EHU, a presente lei ten por obxecto a necesidade de que as mulleres validen o seu relato, é dicir, que a xustiza se poña ao seu favor sen ambigüidade, presten asesoramento xurídico, asistencia e reparación, sen vinculala necesariamente ao incremento de sancións.

Con todo, e desatendendo a voz dos expertos, os políticos da dereita piden que se impoñan maiores sancións aos agresores, á vez que convidan á comunidade educativa a traballar desde as aulas para acabar cos comportamentos machistas. Queren unha escola que poida facer todo, pero sen recursos suficientes. Vexamos un exemplo: O Departamento de Educación do Goberno Vasco ha eliminado o Plan de Convivencia e Coeducación para o curso 2023/24, a pesar da participación da maioría dos centros educativos da CAPV. Antes criamos que o recoñecemento aos responsables deste plan e o crédito horario non era suficiente, pero agora parécenos absolutamente irresponsable deixar este programa en mans dos centros e que os propios centros decidan que plan ou proxecto van realizar. Ademais, a nova figura Bea coordinará todo o referente á Innovación Pedagóxica.

Nas últimas décadas, a Secretaría Feminista de STEILAS reivindicou unha e outra vez a existencia de profesionais formados en pedagoxía feminista para traballar desde mozas en favor de centros educativos igualitarios, sen violencia machista de todo tipo, co obxectivo de conseguir espazos máis seguros e libres para todas as persoas. O traballo na prevención de delitos sexistas e sexuais require profesionais e non incrementar as penas destes delitos unha vez cometidos os delitos. Si pedimos a implicación dos centros educativos na consecución de políticas educativas feministas, hai que pór os recursos humanos e económicos necesarios. Pola contra, non imos avanzar na igualdade de mulleres e homes, obxectivo básico para eliminar a desigualdade estrutural e todas as formas de discriminación por razón de sexo, incluídas as violencias machistas permanentes contra as mulleres.

Susana Andino e Ana Pérez, en representación da Secretaría Feminista de STEILAS.