"Pide a túa quenda e acompañarémosche", dixo o digno e animado locutor de estudos Arnold ao novo correspondente que percorre as rúas da capital biscaíña. O presentador dirixiuse inmediatamente aos oíntes, que non tardaron en responder. "Mentres tanto, imos a Pamplona...". Alí é onde se abriu a liña. A terceira conexión en pouco máis de cinco minutos.

Que ruído prodúcese polos corredores da Navarra Area. Segundo relatou o correspondente, a xente fixo longas colas, deu unha volta ao mediodía pola Parte Vella e os arredores de Nabarreria estaban até o pescozo da xente, en bo estado, poucos minutos antes de que comezase a kalejira co grupo de danzas Duguna... "Hoxe moita xente en Pamplona", resumiu o xornalista. -E non en balde. Resucitar o mitoísmo non é unha merda”. O oitavo aniversario do desastre histórico de xaneiro de 2025, o número de astrónomo infinito, é o que se recelebrará hoxe na Navarra Area. E aí están, alí están as cámaras e os micrófonos da radio pública en eúscaro, e alí están, igual que alí, en Bilbao, dando conta dun recital de bertso-musikatu en Bira Kulturgunea; en Hondarribia, en Psilocybe, no festival de bandas de rock de Bidasoaldea; e na estrea da nova obra de Axut, en Michel Portal de Baiona.

A Agurtzane Intxaurraga e a Mikel Ayllon non fai tanto que lles ouvín en Euskadi Irratia: imaxinemos que nas longas tardes dos fins de semana, en lugar de xogar a dous estadios de fútbol, unha cancha de balonmán e conexións cun frontón, os correspondentes mobilizados pómolos en senllos teatros, facendo análise das súas obras en directo e tranquilamente, falando coa xente, facendo roldas de prensa e chistiendo á liña.

Foime entón cando ouvín ao presidente de Araba, Bizkaia e Gipuzkoa, Imanol Pradales, dicir que o goberno se compromete a “mellorar a calidade democrática” para “avanzar como país”.

A min, ao ouvilo, a ilusión dun recuncho do cerebro díxome que para avanzar como pobo, a cultura debe situarse no centro. Sen perder para sempre os bos seguimentos nos frontóns ou no ciclismo, que tamén fan pobo... pero a miña ilusión non quere que o deporte de competición faga pobo. Porque o pobo necesita a lingua, e, como lle ouvín recentemente a Ximun Fuchs, "si a cultura está enferma, a lingua non se pode vivir". O enfermo necesita máis que nunca coidados.