Aitor B. fisión leva catro anos traballando en Osakidetza. Non quere dar o apelido porque non quere influír no traballo. Leva catro anos realizando substitucións e traballou en varios hospitais da súa contorna. Ten unha mirada positiva cara ao servizo e as condicións de traballo: “O servizo en xeral é bo, pero fáltanos proximidade”.

Antes de atender as fisiones, o paciente debe pasar un filtro de tres persoas: o médico do centro de saúde, o traumatólogo e o médico rehabilitador. “Aínda que as cousas se fagan ben, até chegar a nós pode ser un proceso de tres meses”, explica. Denuncia que isto fortalece o privado: “A xente vai á privada porque é máis rápida: chámanche, danche a quenda e pagas. Rápido, personalizado e próximo, pero a cambio de diñeiro”. Por tanto, insiste en que para mellorar a atención hai que traballar a proximidade e a accesibilidade: “Costa chegar aos fisión”.

Están a desenvolverse diferentes proxectos de mellora da atención co obxectivo de atender aos pacientes nos propios centros de saúde. “Temos que ter en conta que a fisioterapia é unha disciplina moi nova e que aínda segue o seu camiño”. Así mesmo, subliñou a necesidade de pór en valor os coñecementos das fisiones: “Deberiamos reforzar os coñecementos de cada fisión; en medicamento as especialidades están moi claras e en enfermaría cada vez máis. Non digo que teñamos que especializarnos, pero si asumir máis responsabilidades”.

En canto ao seu funcionamento, organízanse por zonas e organízanse de forma diferente. O hospital actual dispón de 30 minutos para estar con cada paciente: “Como xa lle fixeron un diagnóstico previo, sabe como vai traballar, polo que está ben para darlle unha boa atención”. Hai unha hora para traballar casos máis complexos. Con todo, noutros centros teñen quendas de 20 minutos para os casos habituais.

Leva xa catro anos traballando e desde entón está a realizar substitucións: “É o máis habitual cando empezamos a traballar”. Para iso dispoñen de dúas listas para opositores e para os que non o fixeron. Ademais, existe a posibilidade de substitucións longas ou curtas: “Como estou detrás dos longos chámanme dos curtos”. Si rexéitase un traballo adoita haber penalizacións, como atrasar a lista ou non chamar durante seis meses. “Aínda que din que non porque hai poucos traballadores, chaman de novo”.

A razón para a fisión é que moitos traballadores buscan estabilidade privada: “En Osakidetza moitas veces non sabes cando vas traballar, igual estás dúas semanas sen traballo e logo cun contrato longo. Por tanto, a xente vai ao privado, ten un ano de salario e queda tranquila”. Engade que moitas veces ao tratarse de xornadas reducidas non dá para cubrir todos os gastos: “Eu teño pouco gasto e non me dá, sobre todo somos novos”.

Con todo, considera que é unha boa oportunidade para terminar os estudos e empezar a traballar: “Non tes moita estabilidade, pero non necesitas moito”. Ademais, cre que permite seguir estudando. “A partir dos 30 anos cambian as prioridades”. Para a fisión o “máis difícil” é empezar: “Ao principio fixen media xornada no verán, logo estiven medio ano sen traballar case, e unha vez pasado iso releveime moito e liguei un traballo tras outro”.