A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.

Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e directamente, está a concibir o traballo con cautela e cautela, porque non lle resultou fácil concibir todos eses titulares cunha linguaxe que non é o teu: eu, vostede, el, nós, vós, eles. Pero vostede é o protagonista.

A luz do deserto crea naturezas reais e metafóricas na biblioteca, no niño dun paxaro chamado Bubisher, nunha das bibliotecas do deserto. A luz ilumina a páxina da mesa: eu, ti, el, nós, vós, eles, e o branco orialde, negro, cos negros titulares das páxinas brancas, non volvo repetir a lista.O

resto, as paredes, as portas, as xanelas, os libros, os arasas, as laxas, os andeis, as cadeiras e outros mobles quedan fóra do foco do fotógrafo, xa que o máis importante é recollelos mentres está a escribir: na parte traseira do fotógrafo, Ricardo Gómez e Palma Aparizio do proxecto Bubisher que non ven, así como Koro Azkona de Saharauí, que hai poucos días facedes xestos fóra da teatralidad.

Á dereita, un sentinela vestido cunha vella chaqueta militar retrocede coma se quixese dar a entender que non é quen para aparecer na foto. Á esquerda, un bibliotecario que preparaba melfa, mirando o traballo da nena cun punto de orgullo. O chofer do Bibliobus, o limpador, outros bibliotecarios... están alí, pero quedan fóra da foto.

Para que a nena da foto estea a escribir e para poder facer esa foto, son necesarios todos os pseudónimos: eu, ti, el, nós, vós e eles. Todos temos que seguir traballando, porque o proxecto Bubisher que se constrúe entre todos énchenos de orgullo.

Aínda que é unha foto que quizá non se poida considerar histórica, é parte da historia do Pobo Saharauí.

Josu Jimenez Maia, escritor