Hai un mes iniciouse un debate sobre a educación ao redor da Escola Pública Vasca no marco do comunicado de Harro Topagunea. Os que viñeron despois lémolos en redes sociais e xornais. Diría que a maioría dos que participaron naqueles debates eran de esquerdas no espectro político. É sabido que este sistema de apoio á empresa ou centro privado conta co apoio de PNV, Geroa Bai, PSE/PSN, Na+ e PP. Non hai discusión entre eles, pero si nun amplo sector da esquerda. Porque a existencia de sistemas concertados para a educación xéranos grandes contradicións.

O debate tiña/ten moitos fíos, pero para tirar a un e axudar cos datos ao debate, dígoo para a segregación económica. Recentemente, o último estudo realizado por Esade e Save the Children para España arroxou que o campión da segregación económica é Madrid, o País Vasco está en 2ª posición e Navarra en 7ª posición. Pola contra, a CAV, cun 51%, e Navarra, cunha taxa do 64%, ocupan os últimos postos en canto á importancia do sistema público en educación. Dito en poucas palabras, no noso país temos moitas escolas concertadas e os sistemas educativos con maior segregación económica.

Estes datos teñen ademais unha pequena trampa. Faise a media de todos os centros públicos independentemente de que teñan ou non competencia no municipio/barrio. Por tanto, os datos dos municipios nos que só está a escola pública súmanse aos das escolas públicas doutras localidades con competencia doutro tipo de centros. Isto significa que nos países onde existe a competencia, a distancia entre redes segue sendo maior. En moitos dos pobos onde hai competencia, ademais, goberna EH Bildu e a actitude cara á escola pública está a ser igual ou mesmo peor que a doutros partidos.

Mentres que entre 2015 e 2019 continúa aumentando a segregación económica entre o alumnado, as e os da esquerda abertzale seguimos nunha distancia oriental e moderada impulsando o actual modelo segregador. Mentres seguimos malgastando diñeiro público nos concertos educativos (623+139=762 millóns de euros ao ano), preguntámonos “Onde está o diñeiro público?”. Pomos en cuestión o carácter da publicidade, especialmente na educación, mentres dicimos que o socialismo é o noso obxectivo. Colocaremos a bandeira “Ongi etorri Errefuxiatuak” nos balcóns, pero manteremos estruturas para que os seus fillos e fillas con escasos recursos económicos non se mesturen connosco.

Un partido de esquerdas debería apostar por todo o sistema público. En Sanidade, por exemplo, apóstase por Osasunbidea/Osakidetza sen ningún tipo de dúbida/apelido. Por que non pode ser o mesmo na educación? Por que apoiamos na sociedade o sistema que xera esta brecha?