Oh, si, si, si! Unha pequena reflexión: O reggaetón é un estilo de música, un ritmo, como pode ser machista en por si un estilo de música? Como demos pode ser insultante un ritmo? Non podo comprendelo. Ninguén pode negar que entre as letras do reggaetón comercial faise unha apología dos privilexios do home sobre a muller* nunha porcentaxe elevada. Pero, que pasa con todos os demais estilos musicais? Con pop, rock, indie, música tradicional vasca?

Este heteropatriarcado roubounos todos os ámbitos da nosa vida, e si, é unha desas músicas. Pero, entón, por que está o reggaetón a piques de tocar? Eu citaría dúas razóns principais: o clasismo e o tabú do sexo. De onde vén este estilo musical? Non é casualidade que a orixe deste feito sexa as rúas de Latinoamérica. Por suposto, si a canción que deixa á muller no subsolo cántaa un home branco e adiñeirado, ninguén se estraña del. Unha vez máis, a aporofobia que este sistema capitalista meteunos até o fondo enganounos. Velaquí o rostro sutil do clasismo, fronte a nós. E que podemos dicir sobre o sexo explícito? Que problema temos con iso! Si nunha suave letra disfrazada de poesía e de amor romántico o home domina por completo á muller*, entón si que é fermosa. Pero cando falamos de carne, de corpo, de nudez… entón soa a alarma. Queremos falar libre de sexo. Basta, hostia!

E si, nos nosos bares, nos escenarios, nas txosnas... cando as cancións con letras machistas desaparecen, non sabedes que festa vou montar, pero non criminalicemos algo que nos fai entrar no corpo e gozar tanto. A música é música, non hai mellor nin peor. Transformemos, fagamos noso, Viva o reggaetón feminista!