- Na homenaxe anual que se celebra na estrada Igari-Bidankoze, lembrarán especialmente ás persoas detidas e obrigadas a esclavizar pola súa identidade sexual. O evento terá lugar o 17 de xuño.
Dentro da homenaxe anual aos escravos do franquismo en Bidakonz, este ano terán un protagonismo especial os membros do colectivo LGTBI+. Durante a guerra de 1936 e a longa posguerra, foron moitas as persoas detidas e reprimidas da súa identidade sexual.
Moitos acabaron de traballar como escravos e así o lembrarán o sábado 17 de xuño no alto de Igariko que une os vales de Roncal e Salazar, no acto que o grupo Camiño da Memoria realiza. Entre outras actividades, haberá unha actuación musical e unha comida autogestionada.
Esta estrada entre Igari e Vidángoz foi construída polos escravos do franquismo entre 1939 e 1941. Segundo os historiadores, máis de 2.000 persoas traballaron na estrada en condicións moi precarias. No alto de Igari pódese ver unha reprodución dos barracóns utilizados actualmente polos escravos.
Os investigadores Fernando Mendiola e Edurne Beaumont analizaron en profundidade o caso de Igari, no libro Escravos do franquismo no Pirineo (Escravos do franquismo no franquismo), publicado en 2006 con Txalaparta, no que afirman que moitos presos, "é imposible saber cantos foron", decidiron escapar e que algúns deles foron asasinados por gardas durante a fuxida.
Nos batallóns obreiros estaban os disidentes políticos e os que o réxime consideraba "perigosos", entre os que, por suposto, había persoas que non se axustaban ao modelo patriarcal de relación nacional-catolicismo.
Colonia agrícola de Tefia
Tanto era a limpeza social que pretendía realizar o franquismo, creando espazos propios de concentración para diversos colectivos.
Como lembrou o sindicato Steilas, moitos membros do LGTBI+ foron forzados a realizar traballos forzados na zona de Tefia de Forteventura, unha especie de colonia rural que en realidade se converteu nunha prisión macabra.
Creado sobre a base da lei española Vagos e maleantes ("Alperrak eta gaiztaginak") cara a 1954, este campo de Tefia atopábase no medio dun deserto, un antigo aeródromo, e foi dirixido durante os primeiros anos por unha antiga carmelita, supostamente vitoriana, con mans duras, malleiras, fame, humillación e represión sexual.
Foi clausurado en 1966 e actualmente conta cun albergue xuvenil.