A longa melena negra dun vermello de beizos pedía movemento desde o primeiro momento do concerto. Pediu a Héctor coma se fose a última batería que tocase na súa vida, por exemplo na canción “A Illa (até crebar)”. Con todo, a presenza involuntaria do baixo era o que dominaba a elegancia da banda.

O ruído da guitarra buscaba a beleza da sucidade. Os oídos experimentaron novos sons con todas as ferramentas que están ao noso alcance; na canción “Témpano” descubriron a mestura de diferentes sons. De maneira progresiva, a canción convértese en ruído e termínase de súpeto.

Entre os ruídos obscenos e as patadas que rompían o silencio apareceu o “Esgota”. Unha desas cancións lentas e complicadas que evidencian a coordinación entre a guitarra e a batería. Da boca de Ainara saían nun murmurio as tenras e crúas palabras que erosionaban as superficies, conducíndoas ao mundo da estupidez, á hipocrisía.

Ás veces son suficientes as voces, as guitarras e os cambios de intensidade para quedarche atrapado nas cancións, pero si engades batería e baixo, envíanche a unha singularidade fascinante.

Inmersos nun mundo paralelo de ruídos estraños, no que a retirada da mirada sobre o escenario convértese nunha misión imposible. Neste ambiente nubrado atópase a elegancia de LeGardon para tocar a guitarra. Á súa dereita, a presenza dun eco de cinta, sorpréndeche. Ainara produce sons estraños e sorprendentes, nunca escoitados. O que a primeira vista parece un dispositivo vello e vulgar, dá intensidade e forza ao espectáculo sobre o escenario.

Un traballo de rock independente, americano, folk e blues que pon o foco nos menores detalles e que ten como obxectivo dar prioridade á calidade da obra. A colectividade do intimismo subxectivo deste artista radica nos concertos que nun principio che parecen estraños, pero que ao final che embarcan na admiración.