Non saias con ruído, non te confrontes, non che victimices... e obedezas. Como suxeitos oprimidos, neste caso como vascos, falamos, en cantas ocasións tivemos que escoitar? Ironicamente, hai dous anos, no Encontro Euskaltzale Independentiston Topaketak, Amets Arzallus dixo: "Chegamos aquí, como todos os demais, ben pisados, violados polos Estados, e só nós podemos facelo por sedución. Nós seremos os mellores do mundo! ".

Parece que temos que reivindicar os nosos dereitos en voz baixa, non moi alto, e se é posible sen molestar ou molestar a ninguén. Parece que o clamor por vivir en eúscaro non é lexítimo ou non, polo menos, como para traelo á primeira liña e facer demasiado ruído. Parece que todo isto non é máis que un "capricho" dos euskaltzales. Paradoxalmente, este tipo de mensaxes chegáronnos até as entrañas quen teñen garantido o dereito a vivir na súa lingua materna. Así, quérennos encher de complexos, pero os euskaltzales temos fortes anticorpos e, tal e como quedou claro o ano pasado na Korrika, Euskal Herria é un pobo orgulloso de ser euskaldun.

Os estados español e francés queren que adoptemos unha actitude submisa e obediente ante as súas normas, leis, obrigacións… Para que? Para perpetuar a opresión e a marxinación estrutural sobre os vascos. Por iso, para reverter a situación, consideramos imprescindible reforzar as actitudes de desobediencia, seguir avanzando cara á República do Eúscaro e visibilizar e confrontar a situación de opresión que vivimos. Humillarse ante os opresores en todo momento non supón máis que recortar os nosos dereitos e liberdades, e as experiencias das loitas realizadas até hoxe son unha mostra diso. As loitas feministas, do colectivo LGBTI+, ecoloxistas, da clase traballadora, antimilitaristas... conseguimos os dereitos de hoxe sen xerar balbordo ou confrontación? É posible que a loita euskaltzale sexa unha excepción e nós aínda non nos demos conta diso?

O que queira provocar cambios e empoderarse é só por abrir a boca, para algúns é ruidoso e incómodo; na maioría dos casos, para aqueles que non queren cambios e senten cómodos na súa posición de poder. Por iso, e cunha definición clara de obxectivos e metas, correspóndenos aos euskaltzales promover as loitas e o enfrontamento, sempre desde a responsabilidade e a organización colectiva. Unindo o traballo secreto e o trafego, e tomando como norte a República do Eúscaro, estamos a pór cimentos sólidos. O eúscaro e os vascos estamos nunha situación de emerxencia e, por iso, agora é o momento de traer a loita polo eúscaro ao centro e fortalecer a nova onda que mencionamos en varias ocasións. Hai pouco máis de medio século, o noso pobo conseguiu saír dun buraco máis escuro que o actual, estamos seguros de que o conseguiremos!

O 3 de decembro, no Palacio de Xustiza de Baiona, reivindicamos xustiza para o eúscaro. Para algúns, creamos demasiado balbordo, levamos demasiado lonxe a reivindicación dos nosos dereitos lingüísticos; somos "delincuentes" e por iso, o 11 de abril, vannos a xulgar. Que farán connosco as estruturas responsables da opresión e legitimadoras da mesma opresión? Para iso contan con instrumentos moi eficaces como a represión policial e económica e o medo que xeran con todo iso. En nome da obediencia quérennos oprimir, non respondamos á opresión con obediencia!

O 11 de abril, non só serán xulgados dous euskaltzales, senón que se trata dun pobo que loita a favor do eúscaro e da liberdade. Por tanto, deamos unha resposta colectiva á opresión e inxustiza que vivimos e, o 6 de abril, enchamos as rúas de Baiona para reivindicar xustiza para o eúscaro e para os vascos.

Haritz Larrageta, Ibon Leibar, Intza Gurrutxaga e Luken Etxabe, vogais de EHE.