2008ko urte amaiera aldera, lanpostu finkoa galdu nuen. Soldadura komertzial kooperatiba txiki bat sortu genuen 2001ean, baina zazpi urteren bueltan beherakada nabaritzen hasi ginen. Ordainketak atzeratzen hasi ziren, guretzat bezero garrantzitsuak ziren enpresa batzuek ateak itxi zituzten,  finantzazioarekin hasi beharra zegoen baina bankuek ordura arte maileguekin izandako barra librea moztua zuten… Enpresaren gastu finkoei aurre egiterik ez, eta itxi egin behar izan genuen. Orduz geroztik, tartean behin Aldi Baterako Laneko Enpresen bidetik lortu dut lanen bat edo beste, baina lan merkatutik kanpo nago jada.

Garai txarrean harrapatu nau ziklo ekonomiko honek. 19 urterekin lanean hasita, hainbat birmoldaketa bizi izan ditut, baina 54 urterekin tokatu zait langabezian geratzea. Langabetu guztien artean heren bat dago nire egoera berean. Adin txarra gurea, ez soilik lan munduan murgiltzeko aukera baxua dugulako, baita ere zahartzarorako etorkizun beltza geratzen zaigulako, egiten ari diren murrizketak eta erreformak kontuan hartuta.

Sistema indibidualista irauli eta irtenbide kolektiboak bilatzen hasi beharra daukagu. Enpleguaren banaketa leloa darabilgu Langabetuen Asanbladan. Inongo diru-sarrerarik gabe egonak gara etxean denbora batez… Orain emazteak zortzi orduz egiten du lan egunero eta hori da gurean sartzen den dirua. Moldatzen gara, baina guztiz injustua da bikotekideak zortzi orduz lan egin eta nik lanerako aukerarik ez izatea; logikoagoa litzateke lan hori bakoitzak lau orduko jardunaldiak eginez banatzea. Baldintza eskaseko lanpostuak sortzea baino hobeagoa da horrelako banaketa sistemak ahalbidetzeko baliabideak jartzea.

Kontsumitzeko molde jasangarriagoetara bueltatzea nahitaezkoa dugu; bertako produktu eta errekurtsoak aprobetxatu eta arduraz kontsumitzen hasi. Ekonomia ilogiko batean bizi gara: ahalik eta azkarren produzitu, ahalik eta azkarren kontsumitzeko. Ikasi beharra dugu, daukagunaren araberako bizimodua egiten, gure ahalmenen gainetik bizi gabe. Psikologikoki daukagun diru beharra askoz ere altuagoa da, benetan bizitzeko beharrezkoa duguna baino.

Egokitu zaidana medio, gaurko egoerari distantzia pixka batetik eta beste plano batetik begiratzeko beta izan dut, sistema zalantzan jartzeko aukera. Lehendik datorkit ikuspegi kritikoa, baina horrelako egoera gordina bizituta, bi buelta eman dizkiot. Nire ekintzetan kontzienteago naizela nabari dut: daramagun bizimoduaz egiten dut gogoeta, eta ondorengoak datozkit burura. Zer uzten diegu? Murgilduta gauzkan sistema finantzarioak ezin du betiko iraun eta gurpil honetatik desengantxatu beharra daukagu. Oraindik garaiz gaude maniobra egin eta ondorengoei bidezidorrak irekitzeko.