M. Olugbala
Erreka ondotik egiten den paseo baten antza du. ume baten ilusioa basoko sastraken artean. Euriaren soinua hostoen artean. Isolaturik norbaitek zer edo zer idatzi eta izkutatzen du, ingurukoek moldatu ez dezaten. Idazle isolatu batek zer edo zer idazten du eta konpartitzea erabakitzen du, ingurukoek moldatu dezaten.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
Artxiboak
- 2019(e)ko otsaila
- 2018(e)ko abendua
- 2018(e)ko uztaila
- 2018(e)ko martxoa
- 2018(e)ko otsaila
- 2018(e)ko urtarrila
- 2017(e)ko abuztua
- 2017(e)ko uztaila
- 2017(e)ko ekaina
- 2016(e)ko abendua
- 2016(e)ko iraila
- 2016(e)ko abuztua
- 2016(e)ko uztaila
- 2015(e)ko abendua
- 2015(e)ko azaroa
- 2015(e)ko urria
- 2015(e)ko iraila
- 2015(e)ko abuztua
3.
Atalak: Sailkatu gabea
Era poetikoan
pentsatzen eta ez idazten
bizi gara.
Tresnak nahasten.
Forma landuz,
funtzionamendua ahaztu…
idealismoa kartzelatik atera dugu,
baina kartzelak ez dira desagertu.
Gauza ez animatuei bizitza eman diegu
eta bizitza zuena desitxuratu.
Itsas argi isolatuetan utzi ditugu
kritikak,
astun eta ez erakargarriak,
bakoitzak nahi duena esan du
ondokoa entzun gabe,
indibidualismoaren aitzakian dena onargarria.
Lehia, produkzioa,
ea nork hitz arraroena.
Errepikapena.
Errepikatu
eta errepikatu, ditugu ekintzak,
hitzak.
Errepikapenean sinistu dugu
(lan berdinean era berean).
errekurtso estilistikoen
erabilera etsitua.
Umeek ez dute inoiz bakarrik jolasten
ez dituzte hitzak nahasteko erabiltzen.
ez da itxurakeriarik.
Bizitza ez da olerki bat
eta
poesia gehiegi erabili dugu,
ahaztu
hiperboleak
errepikapenak
metaforak
ez, horiek ez dute nahastua askatzen.