Txakurrak oinutsik III

Imanol Epelde
0

Info 7rako prestatutako ipuin misteriotsua. Hirugarren atala da honakoa. Lehenenegoa hau izan zen, bigarrena beste hau. Denak dauzkazue entzungai eta irakurgai. HAU ENTZUTEKO EGIN KLIK HEMEN!!

Bi astetik behin kolaboratzen aritzeak baditu bere bentajak eta bere desabantailak. Batez ere, batetik besterako lotura egin nahi denean baina, tira, oztopoak gainditzeko daude eta ez haien aurrean belaunikatu eta negar egiteko.

Orain bi aste kontatu nizuenak.. bi aste lehenagoko istorioa zuen abiapuntu. Nere etxean aspaldian gauza arraro asko gertatzen ari zirelako. Esan nizuen nola ekarri genuen neskalagunak eta biok katua etxera. Nik ez nuen animaliarik nahi etxean baina, negoziazio mahaian, albokoaren gustuak konplazitzen ere jakin behar da eta, hoixe, hasi-ginen-ba-hasi katuarekin bizitzen. Kontua da, esan nizuen aurreko saioetan, katua ikusten ez nuenetan, katuari begira ez nengoenetan, katua beste zerbait edo beste norbait bihurtzen zela iruditzen zitzaidala. Etxetik ateratzean, edo ni egongelan geratu eta bera sukaldera joaten zenean esaterako. Ba hoixe, beste norbait edo zerbait bihurtzen zela. Egun batean gainera, sofaren aldamenean, azkazal batzuk topatu nituen eta katuarenak izan behar zutela ondorioztatzera iritsi nintzen. Frigorifikotik yogurrak desagertzen ere hasi ziren eta kutxarilak katuaren komun lekua zen baldean agertzen.

Goiz batez argitu ahal izan nuen misterioa. Katua pasilloan barrena zihoala, bere itzala emakume batena zela ohartu nintzen. Eta bi aldiz pentsatu gabe egin nuen jauzi itzalaren gainera, emakume itzal hura harrapatu eta kontuak argitzeko. Baina nik bezain ondo dakizue zuek, itzalik ezin liteke eskuekin harrapa eta ordukoan ere beste horrenbeste gertatu zen. Dena dela, katua egundoko garraisika eta oihuka hasi zen eta tximista baino azkarrago egin zuen salto leihora eta handik lurrera.. kalera egin zuen jauzi… 4. pisutik.

Justu-justu gerturatu nintzen leihora eta ikusi nuen katua patiotik barrena ihes egiten. Nabari zuen kolpea hartu zuela, eskuineko atzeko hankarekin zalantza egiten zuen, herren. Baina ziztu bizian joan zen halere. Ni leihoan geratu nintzen. Harrituta, Zarautzen esaten dugun bezala… jotama, beldurtuta ere bai, dena esan behar bada, neskalagunari zer esplikazio eman beharko nion pentsatzen, katua nora joan ote zen galdezka hasten bazen. Akaso behean izango nuen zain, akaso, ezkaratzeko atetik ateratzen hasi bezain pronto aurpegira egingo zidan jauzi begiak erauztera, akaso… tira hobe nuen gehiago pentsatzen ez segi, tximetatik tiraka hasi eta garunik gabe geratuko ez banintzen…

Baina, orduan, ustekabean, tinbreak jo zuen kolpera. Behetik ari ziren deika. Eta pentsatu baino, desiatu nuen publizitatea izatea edo postaria edo, eta badaezpada ez nintzen atea zabaltzera hurbildu, atea beste norbaitek, bizilagunen batek irekiko ziolakoan. Baina keba, handik segundo gutxira, berriz jo zuen beheko tinbreak eta erremediorik gabe atera gerturatu eta telefonoa hartu behar izan nuen, eta atea ireki botoia sakatuta. Alferrik baitzen telefono hartatik inorekin hitz egiten saiatzea. Beti funtzionatzen zuen eta gaizki. Beldurtuta kuzkurtu nintzen atearen ondoan, behealdera. Zein ostia ote da galdetuz, zergatik nintzen beldur galdetuz.

Oso gutxira jo zuen ene etxeko tinbreak. Eta poliki, zutitzen hasi nintzen poliki, behatxulotik begiratzeko ausardia pilatuz. Nere denbora behar izan nuen, egia da, baina begia behatxuloaren parean jarri bezain pronto jo zuen tinbreak berriz, eta “ostia!” Edo “ostras!” Edo horrelako oihuren bat atera zitzaidan desesperatuki. Eta ateari ere izu kolpe bat eman nion, nahi gabe. Eta azkenean, lotsaren lotsaz, beldurraren beldurrez, atea zabaldu behar izan nuen, atean zain neukana uxatuko ez banuen.

Eta hara, emakume bat zen. Hobe esan, neska gazte bat zen atearen parean nuena. Ondo jantzia, lepotik karnet horietako bat zintzilik zuena, karpeta bat esku batean, eta makulu bat bestean. Uste dut beldurtu egin nuela hainbesteko zalaparta eragitearekin, uste dut beldurtu egin nuela nire izerdi hotzezko izu aurpegia sumatu zuenean.

-Barkatu? Esan zidan. Momentu onean harrapatzen zaitut? Etorriko naiz nahi baduzu beste batean. Joe, ahots goxoa iruditu zitzaidan berean, eztia, erotikoa ere bai kasik. Eta berri ona zabaltzera zetorren norbait izan zitekeela okurritu zitzaidan… Bai, Jehovaren lekukoa izango zela pentsatu nuen, ahots eztiegiz, gozotasun gehiegiz ari baitzen. Baina ez, haiek normalean binaka etortzen dira eta ez zen Jehovatarra izango. Ez nekien, zein eta zertarako ote zetorren…

-Begira Iberdrolatik nator. Jakin nahi dugu gustura zauden gure zerbitzuarekin eta ea… aizu ondo zaude? (galdetu zidan… izan ere, nire babu aurpegiyak monumentala izan behar zuen. Ahoa zabal, begiak lehertzear, eta belarriak belaun parean…)

Iberdrolako tipa bat etorri zitzaidan, zuei ere etorriko zitzaizuen, gaseko kontuak iberdrolara pasaz gero, deskontu monumentalak izango nituela esanez. Eta ni hezurrak ikaran, izu laborriak jota, kaka galtzetan eginda eta katuak bihotza jan izan balitz bezala. Kaiku babalastoa ni! Nire beldurrak ez zuen justifikaziorik, ez arrazoirik. Bukatu beharra zegoen memelokeriekin. Neskari eskaintza interesatzen zitzaidala eta nahi bazuen etxera sartzera gonbidatu nuen, lasaiago hitz egin eta faktura zaharrak aurkitu behar nituenaren aitzakian. Etxeko beroak ere joango zitzaizkidan bestela kanpoko atea irekita luzaroan izanez gero. Neskak segituan onartu zuen gonbita. Eta nire albotik etxe barrura pasatzera zihoala, begietara begiratu zidan zuzen. Orduan, orduantxe konturatu nintzen, nire paretik pasa eta nire etxera sartu berria zen neskak… katu begiak zituela.

Beranduegi zen jada ezertako. Kanpoko atea orduantxe itxi zelako. Eta dagoeneko barruan nuelako Iberdrolako neska. Katu begiak zituen Iberdrolako neska.

Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude

ARGIAko Blogarien Komunitatea - CC-BY-SA