Gilles Deleuze Mintzolan

Gorka Bereziartua
3


Literaturan, kazetaritzan, maiz entzun izan dut daukagun erronketako bat dela ahozko euskara, euskara ustez natural hori, nola eraman idatzira. Ez da faltatzen Auspoa bildumako libururen bat eredu gisa jarriko duenik eta ez dut ukatuko, euskaldun izateko estilo jakin bati txapela buruari bezain ongi egokitzen zaio sail horretako lan askotan aurki daitekeen idazkera –pertsonalki, Sebastian Salaberriaren Neronek tirako nizkin gomendatuko nuke–.
Baina “ahozko” estilo horrek bere mugak ditu, ez da ondo egokitzen testuinguru askotara eta beraz, Gilles Deleuzek goiko bideoan apuntatzen duenari kasu egitea interesgarria da.
Estiloa zer den esplikatzeko eskatzen diote eta Proust aipatuz, bete-betean asmatzen duela iruditzen zait: “Estilista bat da bere hizkuntzan atzerriko hizkuntza sortzen duen norbait”. Hizkuntzari tratamendu bat pasa behar zaio eta horrekin batera, hizkera puntu bateraino eraman non, musikarekin muga egiten duen.
Céline jartzen du adibide Deleuzek eta seinalatzen du zein oker zeuden zera esaten zutenak: Gauaren muturrerainoko bidaiaren idazleak ahozko hizkera idatzira eraman zuela.
Afera ez dela hainbeste euskara jator ahozkoa transkribatzen asmatzea; euskara ezinezko bat, bi… asko sortzea dela kontsigna.
Asunto zaila izango da, Deleuzek kritikatzen dituen linguistak kale kantoi bakoitzean aurkitzen ditugula kontuan hartuta; eta konstatatuta, askok hemen uste dutela hizkuntza azkazalak bezain natural eta berezkoa dugula.

3 Iruzkin
Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude

Gune honek Akismet erabiltzen du zaborra murrizteko. Ikusi nola prozesatzen diren zure erantzunen datuak.

ARGIAko Blogarien Komunitatea - CC-BY-SA