Pisako dorrea ederra da, liraina, eta askok ikustera joan nahi genuke, bizitzan behin sikieran. Baina etzaniko dorrea da, bere oinarriak eskasak dira, eta oker dago; makurtuta, iparra galduta, zentzurik gabe. Edertasunarekin zamatuta, sortzetik akasduna.
Pisako dorretik gogoak PISAko txostenera narama zuzen eta bizkor. Hezkuntzan diru dezente inbertitu du gure gizarteak, baina azken emaitzak tamalgarriak izan omen dira, antza. Nonbaiten, noizbait, huts egin dugu. Nola Pisan dorrea, gure hezkuntza sisteman zerbait bihurritu
Pisatik Boloniara, jakinduriaren eta argitasunaren tenplura. Eman eta zabal zazu. Eman urri eta ahozabal, hezkuntza eta kultura sailak zama unibertsitateari egotzi dio. Magisteritza eskolarako sarbidea malkartsuagoa egin dezagun, profesional hobeagoak lortze aldera.
Osasun arloan gauza bera egin genezake: erantzukizuna unibertsitateari leporatu, ardura unibertsitateari zamatu. Itxaron zerrendak luzatzen badira, edo osasun emaitzak nahi bezain onak ez badira, medikuntza fakultaterako sarbidea zaildu dezagun, mediku zailduagoak sortzeko. Euskararekin berdin. Osasun arreta ele bietan eman nahi eta ezin; errua, eta nola ez ba, konponbidea, unibertsitatearen lepoan utz dezagun. Medikuntza gradua euskalduntzea nahikoa dugu gure helburuak erdiesteko. Denbora beharko litzateke, baina ehunka, milaka mediku euskaldun sortuz gero, grabitatearen legeari aurre egingo zaio, nahitaez, eta euskarazko osasungintzaren dorrea zuzenduko dugu, tentetu. Ikasleen oldarrak gora begira jarriko du gure gizartearen dorretik altuena: medikuntzarena.
Pisako dorrea legez, nekez zuzenduko dugu egoera ikasle eta irakasleen inguruan grabitatzen badugu erantzukizun osoa. Libre geratzen gara osasun profesionalak, libre zerbitzu buruak, zuzendariak, obra taldeburuak. Luzamendutan ibiliz, gaurkoa geroko utziz, atzekoei aurrea hartzea dagokiela ebatzi dugu; pisuz zamatu ditugu adar gazteak, erro sendoak ezarri ordez.
Unibertsitateak mediku euskaldunak ekoitzi behar ditu, baina horrek ez du berez osasungintza euskaldunduko. Hizkuntza eskakizunak derrigorrezkoak izan behar dira noski, baina ez dute zerbitzua euskaraz bermatuko. Bota itzazu luma bat eta berun zati bat Pisako dorretik: une berean helduko lirateke lurrera, grabitatearen poderioz, airerik ez balego. Baina ez gara ilargian bizi.
Sustrai sendoak ezarri behar dira arretaren normalizazioan aurrera egiteko, bide ona topatzeko. Hasteko, beste Euskara Plan bat behar dugu Osakidetzan, diziplinartekoa, gizarte eragileekin adostuta, egungo paradigmekin lerrokatuta eta arlo klinikoak zuzenduta.
Hala eta guztiz ere, Euskara Planik onenak ere ez du osasungoa euskaldunduko, osasun arloko euskal komunitatea eratzen ez badugu: ikasleak, irakaslegoa, ikertzaileak, osasun profesionalak, zuzendari- kudeatzaile euskaldunak, eta batez ere erabiltzaileak. Euskararen lobbya osasun arloan. Boterea eskuratu azken batean.
Pisako dorrea eta gu
Atalak: Sailkatu gabea
Pisako dorrea ederra da, liraina, eta askok ikustera joan nahi genuke, bizitzan behin sikieran. Baina etzaniko dorrea da, bere oinarriak eskasak dira, eta oker dago; makurtuta, iparra galduta, zentzurik gabe. Edertasunarekin zamatuta, sortzetik akasduna.
Pisako dorretik gogoak PISAko txostenera narama zuzen eta bizkor. Hezkuntzan diru dezente inbertitu du gure gizarteak, baina azken emaitzak tamalgarriak izan omen dira, antza. Nonbaiten, noizbait, huts egin dugu. Nola Pisan dorrea, gure hezkuntza sisteman zerbait bihurritu
Pisatik Boloniara, jakinduriaren eta argitasunaren tenplura. Eman eta zabal zazu. Eman urri eta ahozabal, hezkuntza eta kultura sailak zama unibertsitateari egotzi dio. Magisteritza eskolarako sarbidea malkartsuagoa egin dezagun, profesional hobeagoak lortze aldera.
Osasun arloan gauza bera egin genezake: erantzukizuna unibertsitateari leporatu, ardura unibertsitateari zamatu. Itxaron zerrendak luzatzen badira, edo osasun emaitzak nahi bezain onak ez badira, medikuntza fakultaterako sarbidea zaildu dezagun, mediku zailduagoak sortzeko. Euskararekin berdin. Osasun arreta ele bietan eman nahi eta ezin; errua, eta nola ez ba, konponbidea, unibertsitatearen lepoan utz dezagun. Medikuntza gradua euskalduntzea nahikoa dugu gure helburuak erdiesteko. Denbora beharko litzateke, baina ehunka, milaka mediku euskaldun sortuz gero, grabitatearen legeari aurre egingo zaio, nahitaez, eta euskarazko osasungintzaren dorrea zuzenduko dugu, tentetu. Ikasleen oldarrak gora begira jarriko du gure gizartearen dorretik altuena: medikuntzarena.
Pisako dorrea legez, nekez zuzenduko dugu egoera ikasle eta irakasleen inguruan grabitatzen badugu erantzukizun osoa. Libre geratzen gara osasun profesionalak, libre zerbitzu buruak, zuzendariak, obra taldeburuak. Luzamendutan ibiliz, gaurkoa geroko utziz, atzekoei aurrea hartzea dagokiela ebatzi dugu; pisuz zamatu ditugu adar gazteak, erro sendoak ezarri ordez.
Unibertsitateak mediku euskaldunak ekoitzi behar ditu, baina horrek ez du berez osasungintza euskaldunduko. Hizkuntza eskakizunak derrigorrezkoak izan behar dira noski, baina ez dute zerbitzua euskaraz bermatuko. Bota itzazu luma bat eta berun zati bat Pisako dorretik: une berean helduko lirateke lurrera, grabitatearen poderioz, airerik ez balego. Baina ez gara ilargian bizi.
Sustrai sendoak ezarri behar dira arretaren normalizazioan aurrera egiteko, bide ona topatzeko. Hasteko, beste Euskara Plan bat behar dugu Osakidetzan, diziplinartekoa, gizarte eragileekin adostuta, egungo paradigmekin lerrokatuta eta arlo klinikoak zuzenduta.
Hala eta guztiz ere, Euskara Planik onenak ere ez du osasungoa euskaldunduko, osasun arloko euskal komunitatea eratzen ez badugu: ikasleak, irakaslegoa, ikertzaileak, osasun profesionalak, zuzendari- kudeatzaile euskaldunak, eta batez ere erabiltzaileak. Euskararen lobbya osasun arloan. Boterea eskuratu azken batean.