VERDIREN OTELLO OPERA

• OLBEk antolatutako emanaldia.
• Musikariak: Kieveko Orkestra Sinfonikoa eta Bilboko Operaren Abesbatza.
• Bakarlariak: J. de León, E. Jaho, C. Sgura, M. Atxalandabaso, A. Tobella, V. Esteve, F. Latorre, J.M. Díaz.
• Non: Bilboko Euskalduna Jauregian.
• Noiz: maiatzaren 17an.

---------------------------------------------------------

OLBEren denboraldi hau amaitutzat ematen dugu mundu osoan ezagunenetakoa den obra batekin: Otello. Klasiko bat da. Ekintzaren muina jeloskortasun-sentimendua dela esaten da. Ez dut ezetz esango. Baina, nire ustez, obra honek izugarri manipulatzen duten pertsonen arriskuaz hitz egiten digu, pertsona horiek nortasun ahuleko beste pertsona batzuek ekintza izugarriak egitea lor baitezakete.

Manipulazioaren ondorio larriak. Eta denok ezagutzen ditugu manipulatzaile handiak gure inguruan. Kontuz haiekin!
Verdiren Otello-k, ekintzaren bidez sentimendu ikaragarri horiek transmititzeaz gain, aria zoragarriez gozatzeko aukera ematen digu, oraingo honetan, lehen mailako bakarlariek interpretatu zituztenak. 

Emanaldi honetan izan genuen lehen sorpresa positiboa orkestrarena izan zen. Dakigunez, Bilbao Orkestra Sinfonikoaren grebaren ondorioz, beste talde bat bilatu behar izan zuten. Azkenean, Kieveko Orkestra Sinfonikoa –gaur egun Alemanian finkatua dagoena gerraren ondorioz– izan zen Euskaldunan aritu zena. Entsegu gutxi egin bazituzten ere, ongi, sendo eta dotore jo zuten une oro. Ziur asko, Francesco Ivan Ciamparen zuzendaritza ona dela-eta, beti hain segurua. 

Eszenaratzeari dagokionez, ez zen ezer azpimarragarririk izan. Eszenografia eremu klasiko batean mugitu zen, eta batzuetan eskertzen da. Ezer berezirik ez, baina kirrinkarik ere ez. 

Ahots bakarlariei dagokienez, orokorrean maila oso ona izan zen. Jorge de León, Otelloren paperean, sinesgarria izan zen –nahiz eta bere jantziek ez zuten bere papera bereziki islatu–. Ahalmenez betetako tenorea da, eta ahots indartsua du, nahiz eta agian fintasuna edo ñabarduren prisma askotarikoa falta zaion. Une bikainak izan zituen, halako arietan: Esultate, Dio! Mi potevi scagliar, edo Credo in un Dio crudel.

Desdemonari dagokionez, Ermonela Jaho sopranoak interpretatua, fintasun hutsa izan zen. Agian gehiegizkoa ere bai. Une batzuetan indar eta intentsitate gehixeago espero genuen, baina ez zen iritsi. Hori bai, bere paperaren une garrantzitsuenetan, hala nola Sahatsaren abestia-n edo Ave Maria zoragarrian, Ermonela guztiok in mente dugun Desdemona bihurtu zen. Gozoa, delikatua, oso sentibera. Ideala.

Beste pertsonaia handi bat, Jago supermanipulatzailea, Claudio Sgura baritonoak interpretatu zuen, bere presentzia handiarekin inpresionatu zuena, eta eraginkorra izan zena, zalantzarik gabe.

Oso azpimarragarria izan zen Mikeldi Atxalandabaso tenorearen interpretazioa Cassioren rolean, bai aktorearen ikuspuntutik, bai bere ahotsaren afinazio perfektuarengatik. Primeran une oro.

Gainerako bakarlariek maila ona eman zuten. Azken batean, gau ederra izan zen, non osagai guztiak puntu-puntuan egon ziren.