Espainiar nazionalismo sutsua, feminismoaren aurkako bulkada erreakzionarioa, migratzaileei fobia eta nazka. Eta abar.

Iritzi dut PP eta Ciudadanosen boto-emaileen gehiengoa bertan kokatuta dagoela, betidanik. Orain arte, astakeria horiek ez dira modu ozen eta irekian defendatu, ez dira publikoki onartuak izan, ez ziren “politikoki zuzenak”. Baina aldatzen ari da. Tabua apurtu da. Trumpek “emakumeak, funtsean, objektu estetikoki atseginak dira” dio eta Santiago Abascalek faxisten etiketak “domina bezala” ipintzen ditu. Beti esan nahi izan dena, ozen esatea ekintza heroikoa da.

Apurtu da faxismoa bazterreko arazo gisatzat mantentzen zuen euste-dikea eta badator uholdea. Pelikuletako eszena horretan bezala, zeinetan bat altxatzen den aulkitik “ni ere bai” esanez, gero beste bat, eta beste bat, denak altxatzen diren arte. Horrelakoa da espektakuluaren jendarte kapitalista.

Batzuek esango dute Trantsizioa ez zela ongi egin eta faxismoa ez dela legea eskuan irmoki menderatu, intolerantzia toleratu dela (Karl Popperrek abisu eman zuen!). Nik gehituko nuke merkatuaren bizimodu ereduak heldutasuna eta sakontasun ahalmena lapurtu dizkigula, kolektiboki, gizarte moduan. Alea jacta est.