Opakutasun ametsez galtzen gara, euskalduntasuna, haize parpailaren antzera altxatzeko jaidura dugun jendarte honetan: etxeko ikurrinak, pinak, hiru koloreko pegatinak ateratzen ditugu iragarriak diren gertakari edo manifestaldiren karietara. Eta harro gaude, arrazoiez. Zuri-gorri-berdea ongi dagokigula ezin uka, bereziki kirolaz ari garenean.

Baina uste dut, Martinikako Eduard Glissant poetaren ildotik, batzuetan on dela nortasuna eta erroak baztertzea munduko beste edozein bizidunen anonimotasun eta arrotz izaeraz gozatzeko. Orduan ez gara gehiago arazo, ez gara erroen eta hizkuntzaren arduradun, ez gara erakargarri agertzera behartuak, ez gara igurikatzen gaituzten tokian aurkitzen. Auto-kontrolaren itzal zorrotzetik alde egin dezakegu eta azken finaren finean gorrotatzeko nehor ez daukagu.

Batzuetan euskaldun izatea akigarria da guretzat, eta gurutzatzen gaituztenentzat. Mendeetan jasan (ez jasanarazi) dugun sufrimena jorratzen gabiltza beti, arinagoak, ahanzkorragoak eta axolagabeagoak izateko partez.

Nortasuna, alabaina, gauza serioa baino gehiago da, sakonenean azalekoena hain zuzen ere.

Eta alderantziz.