Fagor Etxetresnak jadanik bere hartzekodunen esku dago, eta seguruenik likidatu egingo dute. Horrek esan nahi du milaka lanpostu zuzen eta zeharkako galduko direla, eskualdea pobretuko dela eta aurreztaile txikiek egindako ekarpen milioidunek ere balioa galduko dutela.

Egoera hau aztertzerakoan, oinarrizkoenari heldu behar zaio. Fagor Etxetresnakek ezin izan du aurrera egin finantzazio faltagatik. Negozioaren zati bat salbatu zitekeen, 800 milioi euroko zorra duen enpresa batentzat finantzaziorik balego. Finantza erakundeek (BBK, BBVA, Santander, Laboral Kutxa eta Lagun Aro) beren arrazoiak izan dituzte Fagor ez salbatzeko. Administrazioek, nahiago izan zuten banku ustelen erreskate milioidunak egin, euskal industria ehunaren parte den enpresa bat erreskatatzea baino. Mondragon Taldeak gainerako kooperatiben ardura du, eta seguruenik, kanpoko finantzazio faltagatik ez dio laguntzarik eskaini hondoa jo duen kooperatibari.

Fagor erori da, baina horrek ez du esan nahi kooperatibismoa ere erori denik. Ez da Mondragonen erorketa; errentagarriak diren sozietate ugari barneratzen ditu eta hamarnaka mila langile enplegatzen ditu, munduan erreferentzia izateraino. Ez da eta ezin du izan kooperatibismoaren erorketa. Kooperatibismoaren baloreak defendatu behar dira kapitalismo basatiaren olatutik. Hain justu, marrazo industrialen kontrako borrokan, Fagorrek agian ahaztu ditu bere erroak eta enpresa kapitalista moduan jardun du. Horregatik kudeaketa erantzukizunak argitu behar dira Fagorren eta Mondragonen. Eta aurrera begiratu, egoera bideratuz, langabezia arinduz, enplegu berriak sortuz… Baina batez ere, euskal kooperatibismoaren elkartasun baloreei eutsi behar zaie, olatu kapitalistak harrapa ez gaitzan.