Frantsesaren ortografia konplikatua da, baina musikalki baditu intuizio poetiko batzuk, horietako bat da euria ari du eta negarrez ari da akorde berdinarekin jotzen dituela; il pleure ari da negarrez eta il pleut ari du euria.

Euriari idatzitako poema eder bat badu Sarrionandiak, izenburu zaila duen liburuan: “Eta zer esan euriaz, salbu eta ortzea lainotu eta euria hasi dela. Jende gehiena barruratu da, batzuk ez dute leihorik hertsi, besteek bai, eta denak norbereganatu dira. Euria kanpoan geratu da, itsaso bete anpulu...”. Eta irakurri ahala bustitzen segitzen du, euritan esnatzen baitzaio deserriratuaren kontzientzia.

Ander Izagirre kazetariaren liburu bat irakurri nuen lehengoan, Djibutira egin zuen bidaia bat deskribatzen du, nomaden lurraldea da, eta kontatzen du hango jendea zergatik bizi den lainoak bezala: “Desertu madarikatu honek hankapeak erretzen dizkie, nehork ez dezake hemen errorik bota, bizirauteko alde batetik bestera errari pasatzen dute bizia”. Ur bila ibiltzen dira, hodeien atzetik. Eta kantatzen omen dute “nun ari duen euria, han da ene aberria”.

Hemen, oraindik ateri dago.