The Artist. Zuzendari-gidoilaria: Michel Hazanavicius. Aktoreak: Jean Dujardin, Bérénice Bejo. 2011, Frantzia. 100 min.

Ezustekoa eman du aurten, sariz sari dabil eta dagoeneko eskalada geldiezina hasia du Oscarren bidean. Donostiako Zinemaldian ere, Publikoaren Saria irabazi zuen, gauza ederra lortu baitu The Artist filmak: kritikak goraipatzea eta ikusleek maitatzea. 1927an dago kokatua, zinema mutuaren azkenetan, eta ahosdun zeluloidera egokitzen jakin ez duen aktorearen gainbehera du ardatz, sasoi batean izandako ospearen itzaletan. Pelikula arriskatua egin du Hazanaviciusek, zuri-beltzean errodatua eta mutua, baina ahotsa ez da faltan botatzen pelikulan eta ikusleak gozatu egiten du pertsonaien elkarrizketa, oihu eta xuxurla entzunezinez; keinuak eta begiradak gauza dira beren kabuz asko transmititzeko –bi aktore protagonisten lan onari esker, hein batean–.

Zinema mutuaren estiloa eta imintzioak berreskuratu, era burutsuan birmoldatu, eta istorioa modu originalean kontatu du zuzendariak, umoretsu. Keinu konplizeak tartekatuz, erritmo biziz, musika, argazkia eta argi-ilun jokoak txukun gidatuz, zinema-industriaren barrunbeak arakatu ditu: makineria zinematografikoaren baitako botere harremanak jarri ditu mahai gainean, arrakastaren izaera hauskorra, zinemak berak sortutako produktuak gailurrean jartzeko eta handik lokatzetara jausteko duen abilezia, duintasunaren eta urguiluaren arteko muga...

Hiru dimentsioen garaian, zinema egiteko bestelako moldeetan murgildu da Hazanavicius, txarlestonaren hamarkada irudikatzeko. Bitxia da nola, zinema mutuak jasan zuen gainbehera pantailaratzeko, pelikula mutua egin duen zuzendari frantziarrak, zinema eredu horrek ez duela zertan zaharkitua egon frogatzeko. Alderantziz, freskoa da The Artisten ekarpena, zuri-beltzean izan arren koloretsua, argia, xarma eta magia bereziarekin. Aretotik ateratzean irribarrea zintzilik uzten dizun horietakoa.