Xabi Bordak Birika zatiak (Susa, 2004) poemategiarekin zur eta lur utzi gintuen. Desolazioari kantatzeko modu eder bat izan zen hura, eta kritiketan genioen “liburu erdi-existentzial bat” zela, eta hustasun hura ikusita, lur erre haren ostean, ez genekiela idatziko ote zuen azpeitiarrak bigarren poema liburu bat, eta hirugarren bat. Iruditu zitzaigun esanda utzi zuela dena, eta ez zuela diskurtso hark ezer berririk ekarriko. Ekibokatu egin ginen, ordea, eta ez genuke nahi oraingoan arinkeriaz aztertu liburu hau. Badauka zerbait idazle honek, eta behar bada poesiaren suizidio hura beharrezkoa izan zen, gainditu egin duelako: hemen dira berriro Bordaren ausardia, etorria eta jarioa, nihilismoarekin nahastu genituen haiek beraiek.

Erritmoa eta musika ateratzen dizkie hizkuntzaren instrumentuei Bordak. Kontzertua ez da gogorra egiten, ostera. Xabi Bordari entzun egiten zaio errezitatzen edo are, idazten. Lumak irrist egiten dio suabeki paperaren gainean. Beharbada izango da poesiaz haraindi ez doalako, bizitzaren alde honi buruz idazten duelako, modu poetikoan. Liburu artatsua idatzi du dena dela, sano egiazkoa. Sinplea. Eta hori oso zaila da lortzen.

Haur literaturaren ikonoan inspiratutako titulua gora-behera, lurraren muga urrunetara baino, poesiaren txundimenaren mugetara egindako bidaia da Gulliverren lokarriak. Biziak dira kordel horiek, eta arimara josirik ditugun hariak dira askotan. Min ematen dute hariok, baina plazer leun bat ere senti dezakegu heriotza, tristezia, gaixotasuna, depresioa… behatzen ditugunean gure neurriko erraldoi baten begietatik. Gizakiok baino hamabi bider handiagoak dira liburuan ageri diren gaiak, eta hala eta guztiz ere arintasun txundigarriarekin tratatzen ditu idazleak. Egoki datorkion hitza hautatuz, estridentziarik gabe eta eleganteki doa ur sakon horietan igeri. Swiften obran bezala, Bordaren poesian ere irakurri ahala joango zara, irakurle, forma emanez dauzkan mila interpretazioei. Baina bidaia lasaitasun sakon batekin egingo duzu.

Itzuli da beraz azpeitiarra bere estilo propioarekin. Gauza guztiz desberdin bat dakar, baina igartzen da berarena dela. Idazketaren emaitza harrigarri horietako bat da Gulliverren lokarriak: atsegingarri bihurtzen ditu saminak eta ironiak, ez dio ematen garrantzi gehiegi ezeri, baina artea eta maitasuna senti daitezke poemarik poema.