argia.eus
INPRIMATU
Benetako nobela beltza, Jon Arretxeren eskutik
  • Jon Arretxe ::Morto vivace

    Elkar

    orrialdeak ::112

    prezioa ::11,75€

Pilar Iparragirre 2011ko urriaren 05
Morto Vivace
Morto Vivace
Bidaietako kronikak, berak eginiko bidaia horietan oinarritutako fikzioak, liburu umoretsuak –hau da, Ostegunak eta segidan idatzi zituen Ostiralak eta Larunbatak, zein Artabe eta Etxabe gisako detektibe barregarri samar batzuen munduan murgildu gintuzten Manila konexioa eta Kleopatra nobelak– eta beldurrezko lanak sortu dituelako zen orain arte ezaguna Jon Arretxe euskal liburuen munduan. Baina beste alor bat lantzeari ekin dio idazleak Morto vivace nobela beltzean. Zehaztasun handiz deskribatutako Parisen kokatu du narrazioa. Biarritzeko opera-koru bateko partaide baten gorpu txikitua aurkituko dute Sena ibaian, eta hilketa horren gorabeherak argitzen diren bitartean, Frantziako hiriburuak eskaintzen dituen kontrasteetan jarri du Jon Arretxek bereziki arreta: alde batetik, Frantziako festa nazionala ospatzen alai asko dabilen jendea agertzen da, eta Biarritzeko opera-korua entzutera Sena ibaiko ontzi batera bildu direnen dotoretasuna; eta beste aldetik, Parisko auzo baztertuenetan bizi den giroa: gehiegi integratu gabeko jendea, gaizkileak, prostitutak, eta mundu horretan murgiltzea oso gustuko duten polizia gizonak.
Ā«Gozatu egiten dut generoz eta estiloz aldatzeanĀ»

Zergatik kokatu zenuen Parisen Morto vivace?


Nik baneukan buruan nobela poliziako klasiko bat idaztea. Dudatan nengoen non kokatu, Lisboan edo Parisen. Baina aspaldi honetan, arrazoi ezberdinengatik, patuak Parisera eraman nau. Hara hor han kokatzearen arrazoia. Frantziako festa nazionalaren egunean Biarritzeko opera-koru bat doa hara. Hori da nobelaren hasiera. Sena ibaian dabiltza korukoak bateau-mouche batean kantari, haietako kide baten gorpu txikitua agertzen denean ur gainean. Hor abiatzen da misterioa.

Kasua argitzeko bi detektibe aukeratuko dituzte.


Martinez eta Perrot dira. Nahiz eta biak frantziarrak izan, bata magrebtarra da, eta bestea beltza, jatorriz afrikarra. Frantzian –Parisen batez ere– oso normala da hori: Afrikar jatorriko jendea pilatzen da banlieue esaten zaien auzo pobreetan, eta horietara eramango gaitu nobelak baita, batez ere Pigalle aldera –Moulin Rouge, etorkinak eta prostituzioa gehien mugitzen den ingurura–, han bizi eta lan egiten baitute detektibe horiek.

Kritika sozialak ere badu lekurik lanean, ez da hala?


Ohiko osagarria izaten da nobela beltzetan, eta hemen ere badago pixkatxo bat.

Asko kostatu al zaizu nobela hau idaztea?


Gozatu egiten dut generoz eta estiloz aldatzean. Dokumentazio lana egin behar izan dut, jakina, eta laguntza ere eduki dut: Parisen bizi den Iparraldeko andre euskaldun batek agertu zidan zelan funtzionatzen duen administrazioak han, norbait hilez gero nora eramaten duten eta horrelakoak; eta hemengo mediku batzuek, autopsien gaineko kontuak.