PPk eta PSOEk erabat berenganatua dute azkenean topatu dutela ENAM garaitzeko giltza, ohiko polizia bideak eta ilegalizazioek hondoratuko dutela dagoeneko indar metaketarako gaitasunik ez duen mugimendua. Errepresio selektiboa ei da bidea, zuzendaritzak bata bestearen atzetik desegin, berrantolaketa eragotzi eta datozen gazteek harri bertsuetan estropezu egin dezatela behin eta berriz.

Eta mende hasieran ehundutako estrategia berriak akaso lortuko du ezker abertzaleko erakundeak ahultzea, baina lortuko ez duena da gatazka politiko bortitza gainditzea. Urte askotxo iragan dira jada hortaz ohartzeko moduan eta Espainiako agintariek ere aspaldi ohartuta behar lukete.

Baina seguruenik berdintsu zaie, baldin eta ENAMeko fenomenoa burbuila gisa mantentzea lortzen badute, borroka armatu eta guzti ere burbuila horrek une batean sortzen duen presioa guztiz jasangarria delako. Eta agian komenigarria ere bai, Espainiako barne kohesio tresna gisa guztiz erabilgarria delako. Eta erabakitzeko eskubidearen aldekoen meta eragozten duen osagai garrantzitsuena delako. Errepresio uholde berri honek, gainera, negoziazio prozesu berri bat izatekotan, indarretik abiatzea ahalbidetzen dio Estatuari.

ENAMeko jendeak borrokan du esperantza... eta Estrasburgoko Auzitegian. Espainiarentzat kolpe latza litzateke Alderdien Legea hondoratzea, baina ez estrategia berriaren amaiera. Espainia beldur da Estrasburgorekin, baina hango epaiak zazpi urtez behin datoz. Okerrenera ere prezio onargarria Estatuarentzat.