Zerk bultzatu zaitu ipuin mikatz hauek idaztera?

Egungo psikologian bada eskola bat saiatzen dena gizakia bere ingurunera egokitzen. Korronte honek, nik uste, gizartearen gainbehera adierazten du argi eta garbi. Garai idealistago batzuetan utzi egiten zitzaion gizakiari xelebre izaten eta izateko manera propioa edukitzen. Gaur egun, ez; egokitu beharra dago. Xelebrea da ze, horrek behartzen du gizakia maskara batekin bizitzera. Nik, ordea, irudikatzen dut humanoa harkaitzetik harkaitzera jauzika, desoreka etengabean, beti erortzeko zorian, aldika eroriz, erortzen denean zutitzen ahaleginduz... eta halako batean zutitzea lortzen ez baldin badu, segituan izango du alboan jaun edo andere konduktista bat esanez: zutitu behar duzu! Izan ere, gaur egun erortzea itsusia da, ezin zara erori; ez da egokia; gehiago esango nuke: debekatuta dago

Eta nola laburbilduko zenuke Haragia-ren mamia?

Erortzen diren gizon-emakumeei buruzko kronikatxoak-edo dira. Hala ere, ez dut inor izutu nahi, ez da psikologia liburu bat. Zerbait izatekotan da gizakia egokitzera bultzatzen duen psikologia horren aurkako ipuin bilduma bat.

Zein izan da zure ahaleginaren helburua?

Gutako bakoitza den pertsona konplexu eta ñabarduraz betea kanporatzen saiatu naiz. Hari begira jarri eta pertsona bizia, etorri handikoa, dibertigarria aurkituko dugu, baina baita ere pertsona gezurtia, maltzurra, bekaiztia, gaiztoa askotan. Hala ere, makurkeria hori bakardadean dagoenean baino ez dugu aurkituko, beste gizakien artean dagoenean gauza “txar” horiek guztiak gorde egiten dituelako.