Baina lar sakondu gabeko lehenengo bistadizoek ez dute normalean errealitatea bere gordintasunean erakusten. Egia da lege mailako erdiespen handiak zertu direla, ezkondu eta adoptatzeko eskubideak barne. Egia da gizartearen parte handi batek begi onez ikusten dituela sexu berekoen arteko harreman afektibo-sexualak, edo ez ditu lehen bezain txarto ikusten... Hori guztia egia da eta, ondorioz, ziur aski, hainbatek pentsa lezake ja dena lortuta dugula, eta beraz, jai eta ospakizunak egitea baino ez ditugula. Adibide onak dira, esaterako, Madrilen eta mendebaldeko beste hiri handitan ekainaren 28aren inguruan egin ohi diren tangatan doazen gizon lirainak eramaten dituzten karrozez beteriko inauteri antzeko kabalgata horiek.

Esan gabe doa, jakina, niri jaia eta ospakizuna ederto iruditzen zaizkidala. Hala eta guztiz, jaiak eta ospakizunak ez dute errealitatea ostendu behar. Lortu beharko litzateke errebindikazioa festarekin uztartzea, baina Madrilgoa bezalako ospakizunetan aldarrikapena guztiz urturik gelditzen da ia desagertu arte. Desagertze horretan, nola ez, komunikabideek erruaren parte bat ere badaukate, sentsazionalismo eta morbo bila baino ez baitira joaten gehienetan.

“Zer errebindikatu behar da, ordea”, galdetuko luke, agian, despistaturen batek, aipaturiko lorpenek itsututa edo. Bada, inguruari begiak zabalik eta belarriak erne erreparatuz gero erantzuna etorri berez dator: homofobia nonahi dago, maila apalagoan edo bortitzagoan, etxean, kalean, tabernan... Gurera hurbiltzen diren etorkin gehien-gehienak gurea baino matxistagoak eta homofoboagoak diren kulturetatik etortzen dira... Asko urrundu gabe, gainera, Europan bertan alegia, baditugu homosexualitatea debekatua edota jazarria dagoen eta gay-lesbianak harrikatuak edota poliziak jipoituak izaten diren herrialdeak, Polonia eta Errusia kasu...

Euskal gay-mugimenduak 30 urte –eta erdi– bete ditu. Asko lortu dugu. Asko falta zaigu.