Fidel Castroren gaixotasunaren berri izan genuenetik, behin eta berriz entzun dira Kubako Iraultzaren buruaren eta Augusto Pinocheten arteko konparaketak. «Hego Amerikako bi tirano zahar hiltzorian» eta tankera bereko txorakeriak entzun ditugu geroztik. Biak, Fidel eta Augusto, eskola berekoak omen ziren: Boterera indarrez iritsi ondoren, diktadura ezarri eta gizateriaren etsai bihurtu ziren, demokrazia, askatasuna eta giza-eskubideak etengabe zapalduz. Pinochet hil zenean, alderaketa haiek berrindartu egin ziren. Bata hilda, bestearentzako txanda ere izan behar zela pentsatu zuten askok. Beti ere demokraziaren onerako, noski.
Jende asko mintzatu da alderaketa horien zentzugabekeria salatzeko. Izan ere, Castrorena diktadura dela ontzat emanda ere -ni neu iritzi horretakoa naiz-, argi dago Kuban gertatutako gehiegikeriek ezin diotela itzal txikiena ere egin Pinocheten erregimenaren basakeria erraldoi eta sistematikoari. Kuban askatasunak mugatuta daude, bai, baina Pinocheten gobernuaren pean bizi izan zen Txile hartan ez zegoen inolako mugarik askatasunaren zapaltzaileentzat. Hala ere, atxilotu, torturatu, desagertu eta hildako kopuru ikaragarri haren ebidentzia ahaztuta, Fidel eta Augustoren arteko parekotasuna defendatzen segitzen dute askok.
Aitzitik, bien erregimenen arteko kointzidentziak askoz handiagoak izan arren, oso jende gutxik alderatu ditu Sadam Hussein eta Augusto Pinocheten biziak eta, batez ere, heriotzak. Lerro hauek idazten ari naizen unean, Sadam Hussein urkatu berria da. Fusilatua izateko egin zuen eskariari uko egin eta presa handiarekin zintzilikatu dute islamdarren egun handienetako batean: Sakrifizioaren Egunean hain juxtu.
Ohean eta lasai asko hil zen Pinochet, haren herrian bizirik dauden botere faktikoen eta mendebaldeko potentzien konplizitatearekin. Sadam, berriz, ez da hain zorionekoa izan. Baina guztiok dakigu, ondo jakin ere, bien arteko diferentzia ez datzala eginbide politikoan. Sadam eta Augusto munstro militar odolzaleak ziren, genozidak, autoritarioak, errukigabeak. Biek merezi zuten urte askotarako kartzelan egotea. Baina Augusto kartzela zapaldu gabe hil da eta Sadami heriotza zigor basatia ezarri diote. Bi munstroen amaiera asimetrikoak argi erakusten du zein izan den Sadamen benetako errua: Ez da kurduak edo xiiak erruz hiltzea, garai batean aliatuak izan ziren Amerikako Estatu Batuen (AEB) etsai bihurtu eta haien aurkako gerra galtzea baizik. Beste guztia Historia da, alegia, garailearen gezurrak.