Gure eskaner portatila izorratuta dago, eta egiaz sentitzen duguna "sentitu beharko genukeenarekin" nahasteraino iritsi gara. Eta normala da, hainbeste aldiz gure emozioen karrozeria pintatu eta gero. Izaki autentikoa atrofiak jota daukagu, desagerturik ia, erdi estalita. Ez gabiltza ondo. Ikarazko motibazioen doinuekin dantzan beti, barruen eta kanpoen arteko inkoherentzia iraunkorrean, lan nekagarriegia. Egunero bihotzeko agujetak kendu ezinik, gustuko ez ditugun musika txerri horiekin korrika egiteagatik. Non daude gure inpultso endogenoak sentitu ahal izateko, jaiotzarekin batera, oparitu zizkiguten antena detektatzaileak? Nola antzeman benetakoa dena eta ez dena interferentzien geruza nazkagarri horien artean? Zeresangodutenaren martxa militar sargoria aditzen beti, irrati kanala aldatu ezinik. Kaka.

Ez dugu plastikozko lorerik merezi, gezurrezko paradisu efimerorik. Jeroglifiko emozional konplikatuak, gezurraren injenieritzak. Non da Zoriontasun City-rako bidea?

Ia ba. Utzi geruza doinuak eta emazkidazu tripetako laguntza eta maitasuna, desio eta gozamen lurraldeetakoa, lurrundua eta izerdiz betea. Horrela, nahi duzun guztietan entzungo dugu barruko doinu hori, eta ez, batzuk eta besteak iragartzen duten CDa bakarrik.