Itzultzaileak daukan pribilegioa nobelaren irakurketa geldo eta sakon hori egitea da. Paul Auster berak ere aitortua du oso azkar idatzi zuela liburu hau, istorioa oso garbi etorri zitzaiolako; eta nolabait antzematen da hori, ziztu batean doan istorioa baita; baina, jakina, itzultzaileak ezin du halako ziztu bizian joan. Dena den, pribilegiatu bat naiz, zeren hain geldo irakurrita ere, irria hor geratzen zaizu, pertsonaiak, beren itzal-argiekin, maitagarriak direlako, baita gaiztoak ere.

Liburu honetan badago gaiztakeriaren apologia, oso polita. Samurtasun handiko idazlana da, nahiz eta gertaera mikatz asko ere azaltzen diren. Itzultzailearen irakurketa pribilegiatu horrek eman dit beste aukera bat ere: ikustea zer den kontatzaile on baten trebezia pasadizoak, elkarrizketak, une barregarriak eta une hunkigarri denak josteko hari samur batez. Ni itzultzailea naiz, ez idazlea, baina nire ustez badago hor idazle ofizioa ikasi nahi duenarentzat ere zer ikusia eta zer ikasia.

Mila istorio, mila ñabardura zeinen ondo bateratuta dauden. Oso doinu lagunartekoan dago idatzita, pertsonaia nagusiaren ikuspuntutik. Eta pertsonaia nagusia bera da, niretzako, maitagarriena. Minbiziak jota dagoen gizon bat da. Bere sorterriko auzora doa, Brooklynera, han berriro hil arteko bizimoduari ekin behar diola pentsatuz. Eta benetan bete-bete egiten zaio bizipenez aldi hori.